Nad miastem unosił się kłąb dymu. Wiedeń - miasto cesarzy, pogrążało się w agonii. Armia Osmańska z każdą godziną wznawiała swoje ataki. Wielki Wezyr nie zamierzał ustąpić, póki nie zmiecie stąd ostatniego niewiernego. Jednak tego pamiętnego dnia niebo przywitało tę ziemie błękitem i promieniami słońca. Po jakimś czasie nadeszła długo wyczekiwana odsiecz. Z dala dało się ujrzeć czerwone białe proporce. Wkrótce nieprzyjaciel miał poznać siłę niszczycielskiej szarży husarskiej jazdy.

Temat wiktorii wiedeńskiej mimo swojej legendarnej sławy, nie był dotąd szeroko rozpowszechniany w literaturze. Byłem przeto ogromnie ciekawy co takiego zmajstrował austriacki autor tej książki. Książka zapisana jest w formie kalendarza, w którym każdy dzień zapełniony jest konkretnym wydarzeniem z oblężenia, choć nie tylko. Nie przeczę, jest to ciekawy sposób przedstawienia opowieści, ale mi nie do końca się spodobał. Niemniej jednak dużym plusem jest tu szczegółowość przekazanej relacji, można poczuć się niemalże jak by się było czynnym uczestnikiem tych zdarzeń. Autor skupia swoją uwagę w większości na habsburskim dworze, ale i nie zabrakło tu też silnego podkreślenia naszej roli w zwycięskiej bitwie.

I za właśnie za to, za uwiecznienie mistrzowskiej szarży husarii króla Jana III Sobieskiego należą się największe brawa. Johannes Sachslehner zadbał o to, żeby wyjaśnić jak wiele Europa zawdzięczała naszej roli w tej bitwie i jak bardzo nieprzyjemnie zostaliśmy później potraktowani przez "sojuszników". Coś nam to przypomina, nieprawdaż? Jak zawsze lektura takich pozycji dostarcza nie tylko wiedzy i rozrywki, ale i też możemy spojrzeć na losy innych ludzi i ich rozterki, zostać świadkiem intryg i zdrad, żeby w końcu z dumą wspominać przejście do historii. Na pewno jest to lektura dla wyjadaczy książek historycznych, ale i odnajdą się również ci, którzy na co dzień nie czytają takich tytułów. Nie wszystko mi tu pasowało, były chwilę, gdy chciałem ją odłożyć na półkę, lecz koniec końców warto było dotrwać do finału i zakończyć oblężenie szarżą husarskich koni.

Nad miastem unosił się kłąb dymu. Wiedeń - miasto cesarzy, pogrążało się w agonii. Armia Osmańska z każdą godziną wznawiała swoje ataki. Wielki Wezyr nie zamierzał ustąpić, póki nie zmiecie stąd ostatniego niewiernego. Jednak tego pamiętnego dnia niebo przywitało tę ziemie błękitem i promieniami słońca. Po jakimś czasie nadeszła długo wyczekiwana odsiecz. Z dala dało się...