Robert Ferguson

Mam wątpliwości czy wypada mi teraz pisać o jakieś książce, gdy za oknem sojusz rewolucji z końcem świata, pazerna, zboczona mafia zhakowała Polskę, prezes niespecjalnie kryje się z mokrymi snami o powszechnym mordobiciu wszystkich ze wszystkimi, wirus dopiero łupnie, lasy płoną, lodowce topnieją. Ta litania nie ma końca, jak tak mogę całymi dniami. Pominę więc ten etap, nie samą apokalipsą człowiek żyje (to ironia!),oto kilka słów o książce pt. „Młot i krzyż”. To dzieje wikingów od upadku starożytnego Rzymu do wieku XIII, kiedy lud ten sflaczał, zdrobnomieszczanił się i przestał być tak atrakcyjny, przynajmniej z punktu widzenia konsumentów popkultury. Napisane barwnie, przystępnie, sensacyjnie, z lekką kpiną i bez pretensji do czytelnika i świata. W ekscytację wprawiły mnie opisy monumentalnych pogrzebów ówczesnych przywódców wikingów. Miesiącami kopano doły, w których grzebano w całości łodzie z wyposażeniem (o ich wielkości daje wyobrażenie sukces archeologiczny Norwegów - łódź z Oseberg odkryta w 1903 roku) obejmującym wszystko co mogło się przydać w Valhalli czy Asgardzie, a więc kociołkami, krzesłami, wiadrami, łóżkami, drobiem, psami, końmi i biedną służącą. Ponadto książka oferuje plastyczny opis splądrowania przez wikingów w roku 793 klasztoru benedyktynów na wyspie Lindisfarne (północna Anglia). Osłupienie (napad nastąpił w okamgnieniu beż żadnej zapowiedzi) i rozpacz obrońców namacalna. Skąd tytułowe młot i krzyż? W tych synkretycznych, jak określa je autor, czasach, postępowały dynamiczne zmiany. Starzy bogowie „umierali”, ci najbardziej atrakcyjni Odyn, Thor, Freja, Frej i Bragi, atrakcyjnymi pozostali co najwyżej dla sentymentalnych starców, Valhalla zbrzydła, a przed dziarskim północnym ludem otworzyło się progresywne, obfite w możliwości chrześcijańskie niebo. Byli to ludzie pragmatyczni, a czasy niespokojne, okres walki dwóch plemion pro i chrześcijańsko-sceptycznych. Tak więc ówcześni ludzie wyposażeni w zmysł praktyczny dbali o to, żeby zawsze mieć przy sobie przyrząd, coś w rodzaju totemu, wichajstra do sporów religijno-kulturowych. Wichajster był wyciosany w drewnie lub w kamieniu i tak skalibrowany, że odpowiednio manewrując rękami można było go prezentować w zależności od okoliczności albo jako krzyż albo jako młot Thora. Taki młoto-krzyż, krzyżo-młot. Bardzo pomysłowe, spodobało mi się, spryt i zręczność w jednym. No i świetny komentarz w temacie religia a konformizm. #pieklokobiet