Historiozofia w wykonaniu Karola Libelta to po prostu level master jeśli chodzi o mesjanizm i Polskę jako Chrystusa narodów. Wychodząc od czasów starożytnych autor wykazuje, że naturalnym kierunkiem rozwoju ludzkości jest wcielenie się idei chrześcijaństwa w narody. I za każdym razem, gdy prawdy objawione ulegają wypaczeniu, pojawia się kolejny naród wybrany, w którym idea ta może się najpełniej objawić. Raz są to Żydzi, raz Germani, raz Francuzi, raz Polacy.

Esej Karola Libelta to propaganda w najczystszej postaci. Autor jest głęboko przekonany o swoich racjach i wszystkie fakty potrafi dostosować do swojej tezy. I z jednej strony trochę niepokoi mnie jego fanatyzm, z drugiej w pełni rozumiem stan jego ducha i potrzebę nadania sensu cierpieniom, które spotykają Polskę. Szkoda, że tylko bardzo delikatnie Libelt piętnuje głupotę i egoizm szlachty, która tak dzielnie walcząc o „wolność naszą i waszą”, wyznając równość i braterstwo, bez najmniejszych skrupułów wyzyskiwała chłopów. Jak dla mnie niesienie sztandarów chrześcijaństwa przy jednoczesnym deptaniu miłości bliźniego i szerzeniu nienawiści jest zwykłą herezją.

Myślę, że „Wcielające się idee czasu” to interesujące przemyślenia. Przydałyby mi się w licealnych czasach przy okazji omawiania utworów romantycznych.

Historiozofia w wykonaniu Karola Libelta to po prostu level master jeśli chodzi o mesjanizm i Polskę jako Chrystusa narodów. Wychodząc od czasów starożytnych autor wykazuje, że naturalnym kierunkiem rozwoju ludzkości jest wcielenie się idei chrześcijaństwa w narody. I za każdym razem, gdy prawdy objawione ulegają wypaczeniu, pojawia się kolejny naród wybrany, w którym idea...