Spotkałam się kiedyś ze słowami, że dla czytelnika nie ma nic bardziej wartościowego niż uczestniczyć w przygodach pięknego umysłu. Wspaniale opisują to czym dla mnie była lektura ,,W stronę Swanna".
O codzienności paradoksalnie pisać jest najciężej. Proust bohatersko podejmuje się tego zadania i niczym czarodziej przeistacza prozaiczne czynności w silne doznania estetyczne. Opisy, choćby oświetlanego słońcem balkonu lub nabierania rzecznej wody do karafki, zachwycają swoją nietuzinkowością i doborem metafor.
Niezmiernie podobał mi się również subtelny sposób w jaki wnika w naturę ludzką. Choć odwołuje się do wzniosłych idei, nie przyznaje monopolu na "złożoność" jedynie postaciom stereotypowo "niezwykłym". Wstępem do głębokiej analizy człowieczeństwa, zawiłości charakterów i motywacji kryjących się za podjętymi wyborami stają się najzwyklejsze poczynania mieszkańców prowincji.
To od naszych oczu zależy co wydobędziemy z rzeczywistości i podniesiemy do rangi owej niezwykłości; choćby widziane z ulicy lampki, palące się w czyimś salonie, mogą przywieść na myśl maleńkie zachody słońca. W ten sposób zjawiska przeplatają się ze sobą, a piękno nieskończenie odradza się pod nowymi postaciami.
Miał rację Boy-Żeleński pisząc, że głównym bohaterem Prousta jest, obecny w tytule cyklu, stracony czas. Godziny i minuty utracone na pogrążaniu się w złudzeniach i pogoni za mętną wizją szczęścia, stają przed nami w całej swojej ociężałej okazałości po to, by odpłynąć wraz z zamykając tę część ulotnością domów dróg, alei i lat.

Spotkałam się kiedyś ze słowami, że dla czytelnika nie ma nic bardziej wartościowego niż uczestniczyć w przygodach pięknego umysłu. Wspaniale opisują to czym dla mnie była lektura ,,W stronę Swanna".
O codzienności paradoksalnie pisać jest najciężej. Proust bohatersko podejmuje się tego zadania i niczym czarodziej przeistacza prozaiczne czynności w silne doznania...