Dzięki wypożyczalni międzybibliotecznej w końcu zdobyłem tę książkę.
Pierwsza część - "Owczarz", to jakby zaprzeczenie wpajanego Polakom "patriotycznego" wychowania polegającego na utwierdzaniu w przekonaniu, że Polacy tłumnie rwali się do narodowego powstania przelewać krew za Ojczyznę. Ofierski jest w tym bardziej realistyczny i ukazuje złożony problem głębiej. Dlaczego nie wszyscy popierali zbrojny zryw? To trzeba przeczytać. Przypomina mi to "Kordiana i chama" Kruczkowskiego.
Jako drugoplanowy pojawia się też problem przemocy w rodzinie, autor ukazał go dość mocno.
"Według Łukasza" to historia syna głównego bohatera pierwszej części, który postanowił wyjechać do Ameryki za przysłowiowym chlebem. Niektórych historii to nawet Mario Puzo by się nie powstydził.
Całość trylogii ("Szulera", opisującego losy wnuka bohatera pierwszej części, wydano już jako osobny tom) porusza też temat zacofania w rozwoju oraz obyczajowego. Ponieważ sam i dziś nieraz spotykam się z dość archaicznymi zachowaniami oraz mentalnością, taka literatura jest mi bliska.
Dziwi mnie tylko dlaczego jeszcze pod koniec "Według Łukasza" autor mówi o Ostrowie Wielkopolskim, a w "Szulerze", którego przeczytałem już jakiś czas temu, zrobił z tego miasta Kostrów.
Dałbym nawet 10 gwiazdek, gdyby nie liczne uchybienia interpunkcyjne i ortograficzne. Korekta przysnęła.

Dzięki wypożyczalni międzybibliotecznej w końcu zdobyłem tę książkę.
Pierwsza część - "Owczarz", to jakby zaprzeczenie wpajanego Polakom "patriotycznego" wychowania polegającego na utwierdzaniu w przekonaniu, że Polacy tłumnie rwali się do narodowego powstania przelewać krew za Ojczyznę. Ofierski jest w tym bardziej realistyczny i ukazuje złożony problem głębiej. Dlaczego...