Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Coś dla starszych miłośników estrady. Ewentualnie wielbicieli klasyki sztuki estradowej. Rzecz o perypetiach tej sztuki w czasach PRL. Nie jest to autobiografia aktora, a jedynie wspomnienia wielu epizodów z pracy zawodowej, składających się na całkiem przejrzyście naszkicowany portret sytuacji z tamtych lat. Przy czym, tytuł nadany jest nieprzypadkowo, bowiem autor opisuje tu głównie sytuacje i zdarzenia, których był świadkiem, choć zdarza mu się wpleść również anegdoty zasłyszane od kolegów. Autor był twórcą popularnej w latach PRL postaci sołtysa Kierdziołka i został zapamiętany głównie pod tą postacią. Mało kto wie, że jego głównym zajęciem, które przyniosło mu sławę za granicą, było prowadzenie występów grup estradowych dla Polonii, rozsianej po całym świecie. Współpracował z prawdziwymi sławami, jak choćby Irena Santor, Rena Rolska, Maciej Zembaty, Adolf Dymsza, czy Kazimierz Brusikiewicz. Autor bardzo ciepło wspomina tu swoich kolegów, a jeśli o kimś pisze coś niepochlebnego, nie podaje jego nazwiska. Takich osób było niestety wiele, głównie recenzentów, decydentów z ramienia partii i państwowych „organizatorów”, którzy nie potrafili niczego zorganizować, sprawy te pozostawiając ekipie artystów, a sam wyjazd traktowali jako zagraniczną wycieczkę. Współczesnemu czytelnikowi trudno czasem uwierzyć, z jakimi problemami musiał borykać się artysta w minionych latach – głównie za sprawą systemu i osób, które go reprezentowały. Całość napisana jest specyficznym językiem, przepełnionym ironicznym humorem, głównie zresztą autoironicznym, który czytelnik znający autora z poprzednich publikacji, doskonale rozumie. Kompozycja bardziej przypomina estradowy monolog, w którym autor wielokrotnie zwraca się bezpośrednio do czytelnika, prowadząc z nim pozorną rozmowę. Pozycja lekka i przyjemna, a przy tym tak pełna treści, że od biedy może służyć za materiał źródłowy. Wzbogacona o fotografie z archiwum autora.