Jerzy Ofierski

Rzeczywistość powojenna, gdzieś na polskiej wsi. Świeżo po wojnie. Zbliżają się pierwsze wybory do Rad Narodowych. Młody, dwudziestoletni podporucznik LWP, wraz ze swym oddziałem, zostaje odkomenderowany do pilnowania porządku. A tu i ówdzie po lasach wałęsają się jeszcze oddziały partyzanckie AK. Porucznik, dawniej również członek AK, nie czuje do partyzantów nienawiści, ale oni czują ją do niego. Książka napisana w pierwszej osobie, co pozwala na daleko idące ukazanie myśli i uczuć oficera. Jest wprawdzie młodym, ale już doświadczonym żołnierzem, co udowadnia w przypadku spotkania z partyzantami. Ma również spore kompleksy z powodu braku wykształcenia, którego nie miał kiedy zdobyć. Choć zapisał się do szkoły wieczorowej, służba nie zawsze pozwala mu na naukę, a bywa, że nie może pojawić się w szkole przez wiele dni. Częstym motywem książek Ofierskiego jest alkohol I bardzo realistyczne opisy samopoczucia po spożyciu. A w wojsku wiadomo - za kołnierz się nie wylewa... Nastrój powieści jest niesamowity. Czytelnik naprawdę czuje duchotę pomieszczeń, smród dymu papierosowego i unoszące się zapachy gotowanej kapusty. Polska powojenna wieś sportretowana z niesamowitą dokładnością, pomimo skąpych opisów - jak piękny, impresjonistyczny obraz, w którym kilkoma pociągnięciami pędzla pokazano to, co najważniejsze. Zdecydowanie, Jerzy Ofierski jest jednym z najbardziej niedocenianych autorów. Dziwne, nie wiem dlaczego. Pisał przecież tak przekonująco.