Sięgnęłam po książkę napisaną między innymi przez żonę Stephena Kinga. Tak z ciekawości- czy połowica dorówna mężowi. Mam mieszane uczucia. Moim zdaniem nastrój zbudował nieżyjący już Michael McDowell, a żyjąca autorka pani King położyła bądź co bądź dobrze zapowiadającą się fabułę. Książka niby jest trochę tajemnicza, utrzymana na krawędzi jawy i snu, rzeczywistości i wyobrażeń, ale zaczynając czytać wyczekiwałam jakichś akcji, emocji i w sumie wyczekiwałam na próżno. Mimo, że autorom udało się utrzymać tę stałą napiętą atmosferę, to jednak nie było żadnego większego woow. Czytelnika trudno zadowolić, gdyż jest przyzwyczajony do książek, w których coś po prostu musi się dziać, gdzie jest jakaś akcja, napięcie, atmosfera jeżąca włosy na głowie.
Wydaje mi się, że Tabitha King zabiła nastrój jaki budował od początku Micheal McDowell. Pozbawiła książkę energii, którą próbował nadać jej pierwotny autor. Fakt, że sama historia jest bardzo ciekawa niezależnie od sposobu, w który została ukazana. Postać małej dziewczynki, której ukochany ojciec został w brutalny sposób zamordowany przyciąga nas jak magnes i budzi opiekuńcze uczucia. Jej bystrość, oraz umiejętność postrzegania rzeczy, których dziecko ani wiedzieć ani słyszeć nie powinno budzi niepokój i ciekawość. Dziewczynka pozbawiona miłości przez zazdrosną matkę. Mentalnie pozostawiona samo sobie, podatna na wpływy innych, gdy dorośli chcą mieć nad nią władzę. Plusy i minusy tej książki chyba się równoważą.

Sięgnęłam po książkę napisaną między innymi przez żonę Stephena Kinga. Tak z ciekawości- czy połowica dorówna mężowi. Mam mieszane uczucia. Moim zdaniem nastrój zbudował nieżyjący już Michael McDowell, a żyjąca autorka pani King położyła bądź co bądź dobrze zapowiadającą się fabułę. Książka niby jest trochę tajemnicza, utrzymana na krawędzi jawy i snu, rzeczywistości i...