Książka jest objętościowo dosyć gruba, liczy bowiem 365 stron. Ale już od początku “zapunktowała” u mnie tym, że ma miękką okładkę, co sprawia, że przy tak dużej objętości, książka nie staje się po pewnym czasie męczącym ciężarem. A skoro o okładce mowa, to przyciąga uwagę. Sylwetki mężczyzny i kobiety ciągnących walizki i trójki dzieci – dwóch dziewczynek i najmłodszego chłopca. W tle nie rzucająca się na pierwszy rzut oka sylwetka wzbijającego się do lotu samolotu. A u góry zarys ręki trzymającej pistolet wymierzony w kogoś. Jest jeszcze czerwona plama w górnym prawym rogu. U dołu tekst “Jak długo ucieczka może być dobrym rozwiązaniem, gdy czujesz na plecach oddech zła?” Muszę przyznać, że ta okładka to idealne streszczenie książki. Oto Marietta i Gaspar Martelli, kochający rodzice trójki dzieci: Antoni, Lullu i Rocco, zostawiają dzieci pod opieką kochających dziadków, Franco i Bellini i jadą na romantyczną wycieczkę tylko we dwoje. Nie wiedzą jeszcze, że to ich ostatnie wspólne chwile. Podczas robienia zdjęć znajdują ukryte w dziupli drzewa zawinięte w foliowy worek narkotyki. Przy próbie ich wyjęcia worek rozdziera się i cały biały proszek wysypuje się na ziemię …

Cała recenzja na http://ksiazkazostawiaslad.pl/index.php/2022/05/07/eve-lauda-w-cieniu-lowcy/

Książka jest objętościowo dosyć gruba, liczy bowiem 365 stron. Ale już od początku “zapunktowała” u mnie tym, że ma miękką okładkę, co sprawia, że przy tak dużej objętości, książka nie staje się po pewnym czasie męczącym ciężarem. A skoro o okładce mowa, to przyciąga uwagę. Sylwetki mężczyzny i kobiety ciągnących walizki i trójki dzieci – dwóch dziewczynek i najmłodszego...