W poezji nie ma żadnych prawideł, którymi mogłaby się rządzić, czy utartych szlaków, po jakich musiałaby ściśle kroczyć. Poezja ma dawać nam pewnego rodzaju przyjemność, spontaniczność, być wytchnieniem po ciężkim dniu, zmaganiu się z trudami codzienności. Ten tomik taki bez wątpienia jest. W pierwszym odruchu zaintrygowany uroczą okładką czytelnik wyciągnie po niego rękę. Zaczytując się w rymowanych wersach, dozna uczucia lekkości i oddechu prawdziwego, nieukrywanego i niczym nieskrępowanego ukojenia. Urzeka prostotą słów, przy których za bardzo nie trzeba się skupiać, bo rym w wierszach nadaje im określonego rytmu, spokojnego kroku, a nawet odseparowania od zewnętrznej rzeczywistości.

„Ukojenie” Evity Kossmann to liryka melodyjna, niezbyt skomplikowana, zadająca pytania, budząca w nas refleksję i chwilę zadumy. Nie ma tu co prawda wyszukanego słownictwa, a proste zwroty i skojarzenia, ale jest w tej prostocie dużo mądrości i głębokiego poruszenia. To wiersze, w których możemy doszukać się elementów naszego, codziennego życia, skrawków rzeczywistości, która nas otacza. To poezja dotykająca ważnych spraw, istoty indywidualizmu, trochę samotna, ale niezwykle budująca, nastawiająca pozytywnie, przeplatająca nadzieję i uśmiech. Klimatyczna, w stylu romantycznym okładka zachęca, by uścisnąć ją w ramionach.

Cała recenzja na:
http://nietypowerecenzje.blox.pl/2017/02/8222Ukojenie8221-Evita-Kossmann.html

W poezji nie ma żadnych prawideł, którymi mogłaby się rządzić, czy utartych szlaków, po jakich musiałaby ściśle kroczyć. Poezja ma dawać nam pewnego rodzaju przyjemność, spontaniczność, być wytchnieniem po ciężkim dniu, zmaganiu się z trudami codzienności. Ten tomik taki bez wątpienia jest. W pierwszym odruchu zaintrygowany uroczą okładką czytelnik wyciągnie po niego rękę....