Minął prawie rok od przeczytania ostatniej części, ale w końcu przypomniałam sobie o starym don Camillo i poczciwym Peppone. Ta część ma strukturę powieści, a nie luźno powiązanych ze sobą opowiadań, z którymi mieliśmy styczność w poprzednich dwóch częściach.

Odchodzimy także o znanej niziny Padańskiej. Historia skupiała na wyjeździe delegacyjnym do ZSRR, który organizuje z wielką pompą świeżo upieczony senator Peppone. Don Camillo nie odpuściłby sobie takiej okazji, więc wykorzystuje swoją władzę, którą dała mu pewna wiedza i załapuje się na wycieczkę. Pod przykrywką komunistycznego aktywisty Tarocciego, Don Camillo wtapia się w grupkę delegatów i wyrusza na daleki wschód. Jednak obawiający się o własną skórę senator nie spuszcza go z oka.

Humorystyczny potencjał był więc duży, co najlepsze… został on moim zdaniem dobrze wykorzystany. Autor nie przeładował swojej książki slapstickowym komizmem i nie zapomniał o rozbudowaniu swoich bohaterów. Najlepsze smaczki czekały grupkę nieświadomych delegatów oczywiście na rosyjskiej ziemi. Don Camillo po mistrzowsku parodiuje komunistycznego towarzysza i wyśmiewa sprytnie absurdy tego systemu. Objawia się to szczególnie w jego pompatycznych przemówieniach i interakcjach z uczestnikami wycieczki. Niektóre losy przy okazji odmienia. Pomimo przebrania nie zapomina o swojej kapłańskiej posłudze i pomaga potrzebującym owieczkom, których także w Związku Radzieckim nie brakuje.

Minął prawie rok od przeczytania ostatniej części, ale w końcu przypomniałam sobie o starym don Camillo i poczciwym Peppone. Ta część ma strukturę powieści, a nie luźno powiązanych ze sobą opowiadań, z którymi mieliśmy styczność w poprzednich dwóch częściach.

Odchodzimy także o znanej niziny Padańskiej. Historia skupiała na wyjeździe delegacyjnym do ZSRR, który organizuje...