CZYTELNICZE PIEKŁO

Spodziewałem się po tej książce czegoś innego. Spodziewałem się, że nie będzie to wielka lektura, że czeka mnie sensacyjne czytadło raczej niskich lotów, ale nie sądziłem, że będzie tak źle. A jednak. „Tokijskie piekło” to jedna z większych czytelniczych porażek, jakich doświadczyłem w ostatnich latach. Coś co zawiera w sobie wszystko to, czego w literaturze nie trawię, zaczynając od – kolokwialnie mówiąc – kiepskiego stylu i wykonania, przez nijaką, pozbawioną wszelkiej jakości fabułę, po udawanie tego, czym niniejsza książka nie może być. Pozwólcie jednak, że przyjrzę się temu wszystkiemu po kolei.

A zatem na początek kilka słów o samej fabule. W dobie ataków muzułmańskich fundamentalistów nigdzie nie można być bezpiecznym, prawda? A przynajmniej nie w żadnej metropolii z prawdziwego zdarzenia, gdzie potencjalnych celów jest mnóstwo, a skutki ewentualnych zamachów o wiele poważniejsze, niż na prowincji. Dlatego też nikogo nie powinno dziwić (a przyznam, że i tak motyw ten nie wypada przekonująco), że w końcu również Tokio staje się ofiarą bliskowschodnich terrorystów. Gdy mieszkańców miasta paraliżują chaos i strach, Ken’ichi, niegdysiejszy przywódca gangu młodzieżowego, postanawia – oczywiście jako jedyny (kogoś to dziwi?) – wypowiedzieć wrogom otwartą wojnę. By ratować kuzynkę, Ken’ichi rusza do akcji, ale trawiący go gniew staje się jego najgorszym wrogiem…

Całość mojej recenzji na portalu Sztukater: https://sztukater.pl/ksiazki/item/27219-tokijskie-pieklo.html

CZYTELNICZE PIEKŁO

Spodziewałem się po tej książce czegoś innego. Spodziewałem się, że nie będzie to wielka lektura, że czeka mnie sensacyjne czytadło raczej niskich lotów, ale nie sądziłem, że będzie tak źle. A jednak. „Tokijskie piekło” to jedna z większych czytelniczych porażek, jakich doświadczyłem w ostatnich latach. Coś co zawiera w sobie wszystko to, czego w...