Kolejna książka, której ekranizację widziałam lata temu, o czym zorientowałam się podczas lektury. Na szczęście film nie wpłynął na odbiór dzieła.

Julia, młoda konserwatorka dzieł sztuki, zabytków i antyków, dostaje w swoje ręce dzieło flamandzkiego malarza zatytułowane "Partia szachów". Zdawałoby się zwykłe, rutynowe zajęcie, a jednak doprowadza ją do odkrycia niewidocznego gołym okiem napisu po łacinie mającego niejednoznaczne tłumaczenie - "Kto zabił rycerza?/Kto zbił konika?". Odkrycie to doprowadzi do zwycięstwa i tragedii w jej życiu.

Partia szachów na "Patrii szachów" jest wielowymiarowa. Dokładając do tego ukryty napis tworzy się podwójna zagadka - jedna współczesna: kim są postacie na obrazie i kto dopuścił się morderstwa jednej z nich oraz dlaczego (odpowiedź: partia szachów "wstecz")? Druga historyczna: kto i dlaczego próbuje powstrzymać Julię oraz z jakiego powodu likwiduje osoby z jej otoczenia (odpowiedź: partia szachów "wprzód")?

Odpowiedzi na obie zagadki poznamy i o ile ta sprzed wieków jest mistyczna i wciągająca, to ta współczesna powali nas swoją brutalnością, pozornością i prozaicznością.

Bohaterowie są wyraziści i dobrze zarysowani, chociaż ich rys psychologiczny mógłby być głębszy - są tak ciekawi i nietypowi, że chcielibyśmy zgłębić tajniki ich umysłów i dusz w pełni. Ekscentryczna, nietuzinkowa, ale niegroźna Carmen. Tajemniczy, uprzejmy, nonszalancki, elegancki i ekstrawagancki Cesar. Elegancik z galanterią wobec kobiet - Paco Montegrifo. Munoz - szachista traktujący szachy, jako "sztukę dla sztuki", czy wreszcie sama Julia, o której de facto wiemy najmniej...

Bardzo ciekawie poprowadzona fabuła. Partia szachów rozgrywana na obrazie wstecz i wprzód wciąga nawet laików szachowych. Porównania Munoza genialne! Czystość jego analitycznego umysłu - coś pięknego. Analogie freudowskie - majstersztyk. Odgadnięcie "czwartego gracza" - bezbłędne! (dla mnie również ogromne zaskoczenie, jak i zakończenie powieści).

Nie jest to łatwa powieść. Atmosfera gęstnieje ze strony na stronę. Jest dość ciężka pod koniec, a nawet dramatyczna, gdy poznajemy rozwiązanie współczesnej zagadki. Powieść trudna psychologicznie, chociaż nie skupiająca się aż tak bardzo na tym aspekcie - bardziej nastawiona na zagadkę i jej rozwikłanie. Stawia jednak pytania nie wprost i pytania te są trudne, niełatwe, a odpowiedzi ciężkie i nieprzyjemne. Jak kończy się ta książka? Dla każdego inaczej - to chyba jedyna dobra odpowiedź, mimo, że pozornie mamy zakończenie zamknięte z maleńką furtką niepewności.

Szczerze polecam. Wiedza autora książki włożona w usta wielu różnych bohaterów zasługuje na szacunek i uznanie. To moja pierwsza powieść tego autora, ale widziałam chociażby film Polańskiego bazujący na kolejnej powieści A. Perez-Reverte, więc bez wątpienia "Szachownicą flamandzką" rozpoczęłam przygodę czytelniczą z kolejnym wielkim pisarzem.

Ode mnie 10/10!

Kolejna książka, której ekranizację widziałam lata temu, o czym zorientowałam się podczas lektury. Na szczęście film nie wpłynął na odbiór dzieła.

Julia, młoda konserwatorka dzieł sztuki, zabytków i antyków, dostaje w swoje ręce dzieło flamandzkiego malarza zatytułowane "Partia szachów". Zdawałoby się zwykłe, rutynowe zajęcie, a jednak doprowadza ją do odkrycia...