Polska monografia surrealizmu mnie nie urzekła. Początkowe rozdziały, przeładowane związkami z freudyzmem i innymi gałęziami psychologii, mimo że sam temat jest - a jakże - ciekawy, są rozwlekłe i nużące. Za mało w tym wszystkim o aspektach artystycznych, za dużo suchych faktów; język trochę zbyt sztywny, "referatowy", co zgrzyta przy opisach surrealistycznych motywów, jak "marzenia senne" czy "miłość szalona".
Nie przekonuje mnie też dobór artystów (oprócz Dalego czy Magritte'a uwzględniono tu też 'dyskusyjnych' surrealistów) oraz konstrukcja książki. Dadaistów umieszczono jako prekursorów w rozdziale po surrealistach właściwych (kolejność chyba jednak powinna być inna?). Sztuczne jest wyodrębnienie antymimetycznego nurtu, gdzie umieszczono np. takiego André Massona, często uprawiającego malarstwo wychodzące z rejestracji rzeczywistości. Z kolei poza nurtem 'antymimetycznym' uwzględniono takiego artystę jak Matta, tworzącego sztukę niemal abstrakcyjną.
Książka ma oczywiście swoje plusy. Głównie jest to włączenie ciekawego rozdziału o wystawach surrealistycznych (z fascynującymi i iście kuriozalnymi przykładami) oraz podkreślenie paranormalnego, czy wręcz okultystycznego odcienia surrealizmu i pozytywnego programu, związanego z rozwojem duchowym, co nie zawsze jest uwzględniane w opracowaniach; niekiedy nurtowi temu przykleja się łatkę wyłącznie oniryczną i anarchiczno-prześmiewczą, wywodzącą się z dadaizmu.

Polska monografia surrealizmu mnie nie urzekła. Początkowe rozdziały, przeładowane związkami z freudyzmem i innymi gałęziami psychologii, mimo że sam temat jest - a jakże - ciekawy, są rozwlekłe i nużące. Za mało w tym wszystkim o aspektach artystycznych, za dużo suchych faktów; język trochę zbyt sztywny, "referatowy", co zgrzyta przy opisach surrealistycznych motywów, jak...