Jak czytamy na okładce książki, „Stroma ściana” to jedno z najsłynniejszych wspomnień łagrowych. Jeszcze jeden fakt wyróżnia tę pozycję – jest to relacja Eugenii Ginzburg, komunistki, osoby która była aktywną działaczką, a jednak w 1937 roku i ją objęły czystki, które rozpoczęły się w latach 30. w partii.

Autorka opisuje narastającą atmosferę niepokoju, która towarzyszyła jej już od końca 1934 roku. Wystarczyło tylko znać osoby, wobec których toczyło się jakieś postępowanie, aby samemu znaleźć się na liście wywrotowców. Eugenia Ginzburg drobiazgowo opisuje kamienistą drogę, która zaprowadziła ją do łagrów, całość tego doświadczenia trwała 18 ciężkich lat.

Uwagę zwraca język, jakim posługuje się Autorka, wykładowca akademicki, osoba wykształcona. Kolokwialnie mówiąc, czyta się płynnie, nawet pomimo tego, że opisywane są rzeczy straszne.

O książce usłyszałam od koleżanki, która czytała inne wydanie (z białą okładką), u mnie w bibliotece było wydanie z czerwoną i niestety okazało się, że jest to tylko pierwszy tom, a kolejny jest niedostępny (stare wydanie). Historia, która poznałam kończy się zaraz po tym, jak Autorka dotarła na Kołymę. Czuję więc duży niedosyt, mam nadzieję, że uda mi się znaleźć kolejny tom, bo naprawdę warto.

Jak czytamy na okładce książki, „Stroma ściana” to jedno z najsłynniejszych wspomnień łagrowych. Jeszcze jeden fakt wyróżnia tę pozycję – jest to relacja Eugenii Ginzburg, komunistki, osoby która była aktywną działaczką, a jednak w 1937 roku i ją objęły czystki, które rozpoczęły się w latach 30. w partii.

Autorka opisuje narastającą atmosferę niepokoju, która towarzyszyła...