Dawno nie czytałam takiej książki - brutalnie szczerej i bezkompromisowej, cynicznej i przepełnionej ładunkiem wielopokoleniowej złości (często bezsilnej).
Nie mam poczucia, że tę książkę przeczytałam, a raczej, że dostałam nią w twarz. I dobrze - na co dzień widzę raczej te bariery i uprzedzenia, które mnie dotyczą, dlatego od czasu do czasu lubię sobie przypomnieć, jak bardzo jestem, mimo tych wszystkich problemów, uprzywilejowana. I to z powodów, na które nie miałam żadnego wpływu (jak choćby kolor skóry), albo bardzo niewielki (np. rejon, w którym mieszkam). Należało mi się, jakkolwiek śmiesznie to brzmi.

Nie jestem w stanie postawić się na miejscu bohatera, z różnych powodów. Dlatego nie mam prawa się wymądrzać, jak powinien opowiadać, jakich używać słów, z czego żartować, a z czego nie. Mogę tylko (aż!) pójść za historią i podziwiać, jak ciekawie i sprawnie została zbudowana.

Jestem też pod wielkim wrażeniem talentu i wiedzy Piotra Tarczyńskiego, który tę książkę przetłumaczył i dodał przypisy, żeby nam opowiedzieć lub przypomnieć o ważnych datach, osobach, wydarzeniach. Mogłabym oczywiście zwalić swoją niewiedzę na to, że mnie o koszmarze drogi w kierunku wyjścia z rasowych uprzedzeń nikt nie uczył, ale to mi się wydaje zbyt proste wyjście. Takie, hm, uprzywilejowane.

Dawno nie czytałam takiej książki - brutalnie szczerej i bezkompromisowej, cynicznej i przepełnionej ładunkiem wielopokoleniowej złości (często bezsilnej).
Nie mam poczucia, że tę książkę przeczytałam, a raczej, że dostałam nią w twarz. I dobrze - na co dzień widzę raczej te bariery i uprzedzenia, które mnie dotyczą, dlatego od czasu do czasu lubię sobie przypomnieć, jak...