"Korytarzem przejdzie pan, spojrzy na więźnia i powie: - Jego nie trzeba już zamykać: on już idzie do mnie". Nie bez przyczyny Laye wybrał ten cytat z Kafki na motto "Spojrzenia króla". Trudno nawet powiedzieć, że w powieści widać kafkowskie inspiracje - cała jest nimi po prostu przesiąknięta.

Głównym bohaterem jest biały człowiek, Clarence, który przegrywa wszystkie swoje pieniądze. Gdy jedyną wartościową rzeczą w jego posiadaniu stają się spodnie od garnituru, decyduje się spróbować w jakiś sposób dostać przed oblicze króla. A nuż uda mu się dostać jakąś ciepłą posadkę na dworze? Może król się nad nim zlituje? Gdy dowiaduje się, że niedługo monarcha będzie wizytował południowe prowincje kraju, wyrusza w podróż, aby tam na niego czekać...

Co jest bardzo kafkowskie u Laye, to poetyka koszmaru sennego. Nie jest to jednak tylko nieudolne wzorowanie się na Kafce - Laye ma świetny warsztat, pisze soczyście, plastycznie, a czytelnik zanurza się w tym nieprzyjemnym, duszącym, chwilami obrzydliwym świecie. Paralele ze światem "Procesu" nasuwają się same - zwłaszcza w rozdziale na temat rozprawy sądowej. Mechanizmy działania świata przedstawionego są jasne dla wszystkich z wyjątkiem protagonisty i czytelnika - a to i dla nas, i dla niego jest źródłem frustracji, albo nawet rozpaczy. Clarence jest pod każdym względem niezrozumiany, obcy, w pewien sposób wyrzucony poza nawias społeczeństwa - podejrzewam, że głównie dla osiągnięcia takiego efektu autor uczynił go białym.

Tę wielowymiarową powieść, przesyconą symboliką nie zawsze jasną dla kogoś, kto nie zajmuje się na co dzień kulturą ludów Afryki, można odczytywać na wiele sposobów. Jedna droga narzuca się jednak szczególnie, a im bliżej finału powieści, tym staje się to wyraźniejsze: "Spojrzenie króla" opowiada o poszukiwaniu boga. Lub Boga. Choć w żadnym momencie książka nie nawiązuje do religii, to bez względu na własne poglądy czytelnika nie da się tej interpretacji przeoczyć.

"Korytarzem przejdzie pan, spojrzy na więźnia i powie: - Jego nie trzeba już zamykać: on już idzie do mnie". Nie bez przyczyny Laye wybrał ten cytat z Kafki na motto "Spojrzenia króla". Trudno nawet powiedzieć, że w powieści widać kafkowskie inspiracje - cała jest nimi po prostu przesiąknięta.

Głównym bohaterem jest biały człowiek, Clarence, który przegrywa wszystkie swoje...