Autor już na okładce zaprasza czytelnika, by ten dołączył do awantury i nie ma tu nic z przesady, „Smoczy szlak. Wejście” to zdecydowanie powieść awanturnicza, w której przygoda i sarkastyczne, złośliwe, czasem autoironiczne dialogi są na pierwszym miejscu.

Rzadko mi się zdarza, bym śmiała się nad książką. Na ogół, nawet w przypadku pozycji uważanych za komedie, kończy się lekkim uśmieszkiem, a w najlepszych momentach cichym chichotem. Podczas lektury „Smoczy szlak. Wejście” trafiłam na tak absurdalny dialog (z kobiecego punktu widzenia, nie wiem, czy panowie mieliby taki sam ubaw), że dosłownie popłakałam się ze śmiechu.

Jak widać, książka ta bywa zabawna, jednak wbrew pozorom nie jest to komedia. Znajdują się w niej niezwykle brutalne i krwawe momenty, a autor nie cacka się z czytelnikiem i nie szczędzi szczegółów. Krew leje się strumieniami, kobiety są gwałcone, dzieci wybebeszane, antagoniści szlachtowani jak prosiaki, postronne ofiary głównie płoną żywcem, a tortury są wyjątkowo… pomysłowe. Żeby nie było, protagonistom też się trochę dostaje.

Kim są bohaterowie tej powieści?
Autor postawił na wielowątkowość, a co za tym idzie, mamy ich całkiem sporo, więc przybliżę Wam tylko kilku najistotniejszych.
Yasper Virgill Varetros a.k.a. "Uszaty" – elfi złodziejaszek po przejściach (większość bohaterów tej powieści jest po przejściach) o ponadprzeciętnych zdolnościach, któremu ostatni skok bardzo wyszedł, ale nie do końca.
Ugi – troll skalny, lubi robić kuku tudzież dawać łupnia… komukolwiek, więc jak się kto nawinie, to ma pecha, Ugi wyjątkowo nie jest po przejściach, bo nie wie, co to słowo znaczy.
Darai Saryen DeVogg a.k.a. "Kamyk" – człowiek, nadworny mag terrex związany z żywiołem ziemi i od niedawna także z żywiołem ognia, od jakiegoś czasu wybitnie mało urodziwa postać.
Ursula Henrietta DeTyrre a.k.a. "Dziecko Ognia" – królewna, jak się wkurzy, zmienia się w piec hutniczy na sterydach.

Świat jest rozległy, pełen tych dobrze i mniej znanych czytelnikom fantastyki ras, ale autor nie skupia się na nim zbyt mocno, zamiast tego opisuje go tak trochę przy okazji, wraz z postępem wędrówki bohaterów.

Nie jest to moja pierwsza styczność z twórczością Leszka Bigosa. Wcześniej czytałam poemat „Zjadacz skór”. Z wierszem autor radzi sobie świetnie, a z prozą… równie dobrze. Niezwykle lekkie pióro sprawia, że książkę czyta się szybko i z przyjemnością. Autor stawia tu na akcję i dialogi, rozbudowanych opisów (na mój gust) jest dokładnie tyle, ile trzeba w takiej historii – czyli nie za dużo, a przemyśleń i emocjonalnego ekshibicjonizmu tyle, co kot napłakał.

Jedynymi poważnymi minusami powieścią, są:
– długość, a konkretnie to krótkość – pierwszy tom powinien być co najmniej trzy razy dłuższy.
– brak drugiego tomu – przy takim zakończeniu powinien pojawić się w tempie ekspresowym… Panie Autorze prosimy – taaak, nie jestem sama, jest nas więcej, poczucie zagrożenia jest jak najbardziej właściwe – konkrety, bo jak nie… to skołujemy dyby, zgniłe pomidory i znajdziemy Pana na jakichś targach… To nie są groźby, tylko obietnice. ;)

Jeśli lubicie mocne, brutalne i krwawe opowieści napędzane szybką akcją, ciekawymi bohaterami i ich interakcjami, doprawione humorem i smokami, to „Smoczy szlak. Wejście” jest książką dla Was.

Czy mi się podobało? Tak. 😂 Zakończenie mnie rozśmieszyło… chyba jestem potworem. 😅

Po więcej recenzji zapraszam na: https://m.facebook.com/people/Czytelnicza-Norka/100093693897871/

Autor już na okładce zaprasza czytelnika, by ten dołączył do awantury i nie ma tu nic z przesady, „Smoczy szlak. Wejście” to zdecydowanie powieść awanturnicza, w której przygoda i sarkastyczne, złośliwe, czasem autoironiczne dialogi są na pierwszym miejscu.

Rzadko mi się zdarza, bym śmiała się nad książką. Na ogół, nawet w przypadku pozycji uważanych za komedie, kończy się...