Zakaz czytania na czczo.
Będąc miłośnikiem szeroko rozumianego hedonizmu kulinarnego zazdroszczę Autorowi możliwości próbowania wielu potraw w wielu wspaniałych miejscach. Również i mi poprzez strony książki przydarzyła się namiastka współtowarzyszenia Stanleyowi w jego gastronomicznych eskapadach. Lektura książki jest niezwykle smakowita. Wyczuwa się, że Tucci o jedzeniu i potrawach opowiada z miłością. Jedzenie i życie tworzą w jego narracji spójną całość, w której nie ma życia bez jedzenia i.. nie ma jedzenia bez życia. Jedzeniem należy się cieszyć i go celebrować, nie sprowadzając tego procesu do „przyjmowania paszy”.
Formuła książki wygląda znajomo. Najpierw Tucci opowiada różne historie ze swojego życia, a na koniec rozdziału umieszcza przepis na jakieś danie. To wszystko polane jest obficie sosem emocjonalnym, w którym kucharz osobiście macza palec, próbuje i dosypuje kolejny składnik. Historia za historią, swoista autobiografia przez pryzmat aktorstwa i kuchni, a nawet trochę o aktorstwie od kuchni. Nierozerwalnie związany ze sztuką jedzenia. Prowadził nawet program kulinarny w popularnej podróżniczej formule. Z niejednego talerza jadł. To wszystko kumuluje się na stronach tej książki. Z drugiej strony zawodowo związany z aktorstwem nie omieszkuje odnosić się do tego wątku. Oprócz tematów kulinarnych rysuje też sceny z życia aktorskiego. Przy czym kryguje się znacznie bardziej niż przy jadalnianym stole.
Książka dobrze dosmaczana, prawie… Jak dla mnie trochę przesadzona ze słodkością w kierunku tych, komu „się należy” i względem których wypada. Chyba że założymy, iż owa płynąca ze stron wdzięczność również jest niezbędnym elementem życia. Nie zmienia to jednak faktu, że dla mnie było tego trochę za dużo.
Ogólnie ciepła i sympatyczna książka dla każdego kto lubi świat smaków, kuchni, potraw. Przy jej okazji przypomniało mi się kilka tytułów, a jeżeli książka budzi dużo skojarzeń i odniesień to należy do grupy tych ciekawych i inspirujących. A więc. Chociażby ta z przepisami od Ottolenghi o podobnym tytule „Smak”, bądź jedna z lepszych książek o jedzeniu „Moja kuchnia w Paryżu” Davida Lebovitza. Patrzę na te książki stojące na półce i aż chce się chwycić za grzbiet i ponownie je przejrzeć, przeczytać, chłonąć. Przy okazji warto też przypomnieć, że nie mniej ciekawe i pisane w podobnej formule wydają mi się książki rodzimego kulinarnego podróżnika, niejakiego Roberta Makłowicza.
Dobra. Zrobiłem się głodny. Pora coś zjeść i nie będzie to odgrzewane danie gotowe.

Zakaz czytania na czczo.
Będąc miłośnikiem szeroko rozumianego hedonizmu kulinarnego zazdroszczę Autorowi możliwości próbowania wielu potraw w wielu wspaniałych miejscach. Również i mi poprzez strony książki przydarzyła się namiastka współtowarzyszenia Stanleyowi w jego gastronomicznych eskapadach. Lektura książki jest niezwykle smakowita. Wyczuwa się, że Tucci o jedzeniu i...