Z debiutami bywa różnie. Często przy ich czytaniu czuć pewien niedosyt, widać brak pisarskiego szlifu czy obecność drobnych niedociągnięć. Jednak trafiają się wśród nich też prawdziwe perełki – nieoszlifowane diamenty, jak w przypadku tej historii. Jeśli szukacie książki, która pochłonie was od pierwszych stron i nie da o sobie zapomnieć jeszcze długo po lekturze, to dobrze trafiliście.

Świat wykreowany przez Mags Green wciąga bez reszty – jest równocześnie świeży i dziwnie znajomy, zawładnie na dobre waszym umysłem i zmusi go do niewyobrażalnego wysiłku. Ale i tak nie pozwoli przewidzieć, co się zaraz wydarzy. W niemal każdej opublikowanej recenzji można znaleźć zachwyty nad zwrotami akcji i ich liczbą – nie są one bynajmniej przesadzone. Plot twistów nie idzie tu zliczyć, a każdy wprawia w jeszcze większe osłupienie. W tej książce każdy rozdział kończy się niedowierzaniem lub zapalającą się lampką: „o, to będzie ważne!”.

Historia Val, brutalnie zamordowanej księżniczki Ita, która po śmierci powraca do żywych jako mściciel, porywa już od pierwszych stron. Czytelnik dosłownie wsiąka w ten niebezpieczny i skomplikowany świat i razem z główną bohaterką stara się w nim jakoś odnaleźć. Pośród magii, z którą wcześniej nie miała do czynienia, vekonów czekających na wypełnienie i droso, których musi wyeliminować, nasza bohaterka próbuje dowiedzieć się, jak znalazła się w tej zwariowanej sytuacji. Jak doszło do tego, że umarła na swoim balu zaręczynowym? Dlaczego z ręki aż tylu bliskich jej osób? Czym sobie zasłużyła na taki okrutny los?

Specyficzny język i trzecioosobowa narracja z miejscowym przełamywaniem czwartej ściany z początku mogą sprawiać trudności. Charakterystyczne dla fantastyki, osobliwe słownictwo i nazwy też nie ułatwiają tu zadania, ale umiejętnie powtarzane w treści, tak by się nie pogubić, okazują się nie takie trudne do zapamiętania. Sam zabieg uczenia się tego wszystkiego wraz z główną bohaterką jest bardzo trafiony – w rezultacie w ekspresowym tempie wsiąka się w ten świat i można dać się porwać przygodzie.

Na pochwalę zasługują również wydźwięk feministyczny całej książki i subtelne poruszenie problemu nierówności w postrzeganiu płci, jakże wciąż potrzebne w dzisiejszych czasach. Jednak całe show skradły tu świetnie wykreowane postaci, z których każda musi coś poświęcić i nie daje nam się do końca poznać aż do ostatnich stron. Na uwagę zasługują też wyśmienite dialogi – główna bohaterka to wręcz królowa ciętej riposty. Niejednokrotnie miałam ochotę przerwać czytanie i nagrodzić ją oklaskami za refleks i brak zahamowań.

To zdecydowanie bohaterka na miarę naszych czasów, badass girl, która z nikim się nie patyczkuje i bez obaw sięga po wszystko, czego pragnie. A jeśli ma przy tym wybić całą wieś, to to też nie problem, a wręcz więcej zabawy! Choć niejednokrotnie jej czyny są moralnie wątpliwe, napawa się nimi, a czytelnik wraz z nią. Autorka sprytnie prowadzi nas przez historię, abyśmy pozbyli się wszelkich skrupułów i łaknęli sprawiedliwości oraz zemsty równie mocno, co sama Val. Muszę przyznać, że zasada oko za oko jeszcze nigdy nie przyniosła mi takiej satysfakcji jak przy czytaniu tej pozycji. W końcu kto by nie chciał, aby złych ludzi dopadła karma w postaci Nybrisa?

„Słoneczny Gon” to bardzo udany debiut, pełen wyrazistych postaci, tajemnic, które pozostają bez odpowiedzi, i akcji, która pędzi jak szalona. Bohaterka z powerem, wrogowie do wyeliminowania i sekrety do odkrycia – wszystko zagrało tu świetnie, choć uczucie wodzenia za nos niekoniecznie wszystkim się spodoba. Jestem urzeczona pięknem wydania, zawiłością historii, doskonałymi dialogami i oczywiście samą główną bohaterką. Val z miejsca skradnie wasze serca swoją skomplikowaną naturą i mam nadzieję, że nie straci pazura w kolejnych tomach. Ja potrzebuję kontynuacji na już!

Na koniec zostawiam was z moim ulubionym cytatem z tej historii:

„Podobał mu się sposób, w jaki na niego patrzyła. Jak wbijała wzrok w punkty, które szczególnie ją interesowały. Szyję, klatkę piersiową, mięsień barkowy, uda, przedramiona. Wszystkie miejsca, gdzie chciałby poczuć jej usta. Wszystkie miejsca, w których wbicie sztyletu pod odpowiednim kątem skończyłoby się śmiercią. Dwuznaczność tych spojrzeń podniecała go i przerażała jednocześnie”. (s. 298)

Zapnijcie pasy, bo to jazda bez trzymanki, dosłownie zabójcza!

Katarzyna de Castellatti-Gotin