„Skowyt” to już moje drugie spotkanie z twórczością Macieja Kaźmierczaka oraz z komisarzem Robertem Foksem. Muszę przyznać, że ta książka podobała mi się nawet bardziej niż pierwszy tom zatytułowany „Pomsta”. Widać, że autor doskonali swój warsztat. Dlaczego tak sądzę? Po pierwsze, przy opisywaniu makabrycznych wydarzeń łatwo jest popaść w przesadę lub groteskę, a Kaźmierczakowi sprawnie i gładko udało się tego uniknąć. Po drugie, główny bohater jest jeszcze ciekawszy, bardziej intrygujący oraz wyrazisty niż w poprzedniej części. I po trzecie, język powieści jest lepszy niż w „Pomście” (co nie znaczy, że tam był kiepski).

Komisarzowi Foksowi w „Skowycie” przyjdzie się zmierzyć z wyjątkowym, nietypowym zadaniem. W fatalnych warunkach pogodowych – ostrej zimie i zasypującej Warszawę śnieżycy – odnalezione zostają zwłoki mężczyzny. Zamrożone, a wcześniej… wypatroszone. Wkrótce w metrze bezdomny wyciąga z kosza na śmieci torbę. Sądzi, że znajdzie tam jedzenie lub coś równie przydatnego. W środku są jednak… ludzkie wnętrzności. A to dopiero początek serii morderstw. Prokurator Eliza Kowalczyk dochodzi do wniosku, że te wydarzenia mogą być powiązane z innymi przestępstwami – napadami i pobiciami. Z pewnych względów jest to dla niej sprawa osobista. Postanawia więc połączyć siły z Foksem i wespół dokonują wielu cennych odkryć, ale (jak nietrudno się domyślić) narażają siebie i innych na niebezpieczeństwo.

I te dwie sprawy, i wspólne śledztwo są mocno pogmatwane, ale Robert Foks takie właśnie lubi najbardziej. O komisarzu czytamy: „(…) miał nie tylko większe doświadczenie [niż inni policjanci], ale po prostu lepsze oko i niepowtarzalny zmysł. Był nie tylko dobrym śledczym, ale też umiał wejść w umysł tego, którego szukał. Nie od zawsze jednak to potrafił. Tak samo jak nie od zawsze myślał o wstąpieniu w szeregi policji. Skłoniła go do tego rodzinna tragedia, chociaż Foks dobrze wiedział, że po latach niewiele będzie mógł w tej sprawie zdziałać. Niemniej gdy zaczął tropić swojego pierwszego podejrzanego, wiedział, że właśnie to jest jego powołaniem” [s. 16]. Faktycznie Robert odznacza się wnikliwością i sprytem, łatwo nie odpuszcza, ponadto ma swoje zasady i konsekwentnie się ich trzyma.

Chociaż w powieści zaserwowano nam okropieństwa, nie stanowi ona bardzo przytłaczającej lektury. Efekty śledztwa rysują nam obraz wprawdzie nie do końca wiarygodny, jest za to ciekawie, oryginalnie. Są odniesienia do pierwszego tomu, warto więc najpierw zapoznać się z „Pomstą”, ale nie jest to niezbędne. Liczę też na kolejną część, która rozjaśni niedopowiedzenia i wyprostuje poplątane ścieżki Foksa.

Polecam zatem tę książkę, zwłaszcza na któryś długi, jesienny wieczór. I pamiętajcie, wkrótce zima. A przy załamaniach pogody budzą się potwory.

Aleksandra Dolęga