Współczesna literatura kolumbijska rozpostarła się wdzięcznie na szezlongu własnego wizerunku w popkulturze, i zdaje się, że jest jej tam bardzo wygodnie. Już na podstawie samego tytułu powieści Jorge Franco – „Rosario Tijeras”, jak i przez wzgląd na miejsce, w którym umieszczona została fabuła utworu, byłam skłonna zgadywać, że będzie to kolejna opowieść o tragicznej miłości, którą na próby wystawiać będą przestępczość, ubóstwo i narkotykowy biznes. Chciałoby się rzec – typowa love story na miarę Medellin.
Tytułową bohaterkę poznajemy w tragicznych okolicznościach – postrzeloną znajduje ją na ulicy i zawozi do szpitala, w którym walczyć będzie o życie, jej długoletni przyjaciel, do szaleństwa w niej zakochany Antonio. Wszystko, czego dowiemy się o Rosario, będziemy zawdzięczać jemu – gdyż to on w tej powieści czyni honory narratora i w poszarpany, chaotyczny i nieuporządkowany sposób (jak przystało na kogoś, kto szaleje z niepokoju w szpitalu, oczekując na wyrok) przedstawia nam jej losy.
A życie to było trudne i obfitowało w tragedie. Gwałt jeszcze w dzieciństwie, matczyne odrzucenie, bieda i brak perspektyw – los Rosario zdawał się przesądzony już w chwili, gdy uciekła z domu i zamieszkała u powiązanego z grupą przestępczą brata, Johnefe. Wkrótce sama zaczęła pracować na własną legendę i stała się postrachem miasta jako płatna zabójczyni, znana z tego, że każdy swój mord poprzedzała....pocałunkiem, a zbrodnię odpokutowywała – tyciem.
Tylko miłość mogła ocalić Rosario przed beznadzieją i samozniszczeniem. I taka miłość się pojawiła, ale przybrała postać niebezpiecznego trójkąta, który skomplikował przyjacielską relację dwóch przyjaciół – Antonia i Emilia.
Powieść – choć napisana z tym specyficznym żarem, charakterystycznym dla literatury iberoamerykańskiej, nie podbiła mojego serca. To Franco miał dzierżyć pałeczkę, przekazaną mu przez samego Gabriela Garcię Marqueza, ale odnoszę wrażenie, że daleka jeszcze do tego droga. W swojej książce autor pokazuje nam Kolumbię, jaką pamiętać możemy chociażby z „Narcosa”, ale jego opowieść nie wykracza poza stereotyp, wzorzec, który już funkcjonuje w popkulturze. A sama Rosario Tijeras jako archetyp południowoamerykańskiej bohaterki, uwikłanej w szemrane interesy, w moim prywatnym rankingu pozostaje daleko w tyle za Teresitą Mendozą – „Królową Południa".

Współczesna literatura kolumbijska rozpostarła się wdzięcznie na szezlongu własnego wizerunku w popkulturze, i zdaje się, że jest jej tam bardzo wygodnie. Już na podstawie samego tytułu powieści Jorge Franco – „Rosario Tijeras”, jak i przez wzgląd na miejsce, w którym umieszczona została fabuła utworu, byłam skłonna zgadywać, że będzie to kolejna opowieść o tragicznej...