Mimo, że styl pisania Jorge Franco jest niezwykle ciekawy, potrafi w błahej sytuacji zawrzeć myśl wartą zapamiętania, jednak ta książka jakoś szczególnie do mnie nie dotarła. Po zakończeniu nie widzę w niej sensu, nie widzę właściwie: po co? Zbyt dużo odniesień seksualnych i monotonne, przedłużające się opisy bardzo mi tutaj przeszkadzały. Nic poza kilkoma zaznaczonymi cytatami z tej książki ze mną nie zostanie.

Mimo, że styl pisania Jorge Franco jest niezwykle ciekawy, potrafi w błahej sytuacji zawrzeć myśl wartą zapamiętania, jednak ta książka jakoś szczególnie do mnie nie dotarła. Po zakończeniu nie widzę w niej sensu, nie widzę właściwie: po co? Zbyt dużo odniesień seksualnych i monotonne, przedłużające się opisy bardzo mi tutaj przeszkadzały. Nic poza kilkoma zaznaczonymi...

Książka właściwie podobna do drugiej książki autora: Rosario Tijeras. Franco ponownie przeskakuje z miejsca w miejsce, z miesiąca w miesiąc, żeby opowiedzieć podróż do Stanów i pierwszy rok na emigracji bohatera. Mi się podobało.

Książka właściwie podobna do drugiej książki autora: Rosario Tijeras. Franco ponownie przeskakuje z miejsca w miejsce, z miesiąca w miesiąc, żeby opowiedzieć podróż do Stanów i pierwszy rok na emigracji bohatera. Mi się podobało.

Kolumbijskiego pisarza Jorge Franco poznałam przy okazji jego debiutanckiej powieści „Rosario Tijeras". Była to miłość od pierwszego zdania. Jego kolejne dzieło miałam okazję przeczytać w ramach comiesięcznych spotkań DKK w mojej miejscowości. Choć „Paraiso Travel” można uznać za bardzo dobrą książkę, to jednak pozostaje daleko w tyle za „RosarioTijeras".

Akcja powieści rozpoczyna się w małym kolumbijskim miasteczku, gdzie przemoc, bieda i wojny gangów są chlebem powszednim. Marlon jest spokojnym i dobrym chłopakiem. Z kolei jego ukochana Reina to wulkan energii. Dziewczyna jest piękna, szalona, a przede wszystkim opętana marzeniami o emigracji. Oczywiście to Stany Zjednoczone mają być rajem na ziemi. Młodzi składają wniosek o wizę, który zostaje odrzucony. Ale jest jeszcze nadzieja, którą w Reinie roznieca pani z biura. Otóż istnieje możliwość nielegalnego przerzutu przez granicę wszystkich, którym odmówiono wiz, ale trzeba pokryć ogromne koszty podróży. Dziewczyna bez wyrzutów sumienia okrada najbliższych i wraz z Marlonem udaje się w niebezpieczną podróż. Po dotarciu na miejsce para kłóci się i Marlon opuszcza wynajęty pokoik, żeby zapalić papierosa i ochłonąć. Zaczepiony przez policjanta biegnie przed siebie i po jakimś czasie orientuje się, ze nie wie gdzie jest, a co najgorsze, nie wie jak wrócić do mieszkania i do Reiny. Bez dachu nad głową, bez jakichkolwiek dokumentów, bez znajomości języka zostaje skazany na łaskę i niełaskę zupełnie obcych ludzi…
W swojej prozie Franco w doskonały sposób ukazuje destrukcyjną siłę miłości. Reina jest egoistką, która w bezwzględny sposób wykorzystuje wszystkich wokoło, a już najbardziej pastwi się nad ślepo zakochanym Marlonem. Chłopak zrobi wszystko co tylko ukochana mu rozkaże. Wcale nie chce wyjeżdżać, nie wierzy w magię Nowego Jorku, jest mu zwyczajnie dobrze wśród przyjaciół i rodziny. Ale to pierwsze, naiwne i obezwładniające uczucie jest silniejsze. Reina straszy go samobójstwem, kusi własnym ciałem, obiecuje, że jak tylko przekroczą granicę to odda mu i ciało i duszę. Owładnięty miłością i pożądaniem chłopak ucieka z domu i razem z ukocha nielegalnie przekraczają granicę. Wszystko zmienia się, gdy strach każe mu uciekać przed policjantem. Zagubiony w ogromnym mieście, bez pieniędzy i legalnych dokumentów, skazany jest na śmierć. Ale pomocną dłoń wyciągają do niego inni emigranci, którzy dają mu szansę na normalne życie. Ale duch Reiny nadal go prześladuje, dręczy, nie daje o sobie zapomnieć.
Jak skończy się ta historia? Czy Marlón wykorzysta otrzymaną szansę i odbije się od dna? Co stało się z Reiną? Czy ziścił się jej american dream? Przekonajcie się sami! Warto! I niech ta opowieść będzie ostrzeżeniem dla wszystkich, którym wydaje się, że tylko w innym miejscu i czasie można odnaleźć szczęście. Wypada powtórzyć za Dorotą Terakowską „Nie ma lepszych miejsc. Są tylko lepsi ludzie”. Polecam!

PS
Na podstawie powieści powstał film o takim samym tytule. Co prawda nie jest tak dobry jak książka, ale i tak wart obejrzenia. Polecam.

Kolumbijskiego pisarza Jorge Franco poznałam przy okazji jego debiutanckiej powieści „Rosario Tijeras". Była to miłość od pierwszego zdania. Jego kolejne dzieło miałam okazję przeczytać w ramach comiesięcznych spotkań DKK w mojej miejscowości. Choć „Paraiso Travel” można uznać za bardzo dobrą książkę, to jednak pozostaje daleko w tyle za „RosarioTijeras".

Akcja powieści...

Porażający obraz człowieka zagubionego w kraju, którego nie zna i wcale nie chciał się w nim znaleźć. Najpierw zobaczyłam film, ale oczywiście książka jest o wiele lepsza.

Porażający obraz człowieka zagubionego w kraju, którego nie zna i wcale nie chciał się w nim znaleźć. Najpierw zobaczyłam film, ale oczywiście książka jest o wiele lepsza.

Mit Ameryki,w który wielu jeszcze tak silnie wierzy odarty ze swojej magii.

Mit Ameryki,w który wielu jeszcze tak silnie wierzy odarty ze swojej magii.

Świetna książka, błyskotliwa, miejscami bardzo zabawna, by za chwilę wbić czytelnika w fotel kwestią czy sceną chwytającą za gardło. Przeczytałam w jeden wieczór, bo nie mogłam się oderwać.

Świetna książka, błyskotliwa, miejscami bardzo zabawna, by za chwilę wbić czytelnika w fotel kwestią czy sceną chwytającą za gardło. Przeczytałam w jeden wieczór, bo nie mogłam się oderwać.

niekoniecznie zła książka temat emigracji i oczekiwań boleśnie prawdziwy ale niestety mnie nie porwał.

niekoniecznie zła książka temat emigracji i oczekiwań boleśnie prawdziwy ale niestety mnie nie porwał.

Podobało mi się

Podobało mi się