Jest to moja pierwsza styczność z panią Izabelą Milik i mam nadzieję, że nie ostatnia. Zostałam mile połechtana, a apetyt po przeczytaniu tej powieści wzrósł i czekam na więcej.

Styl pisania pani Izy jest bardzo interesujący, przyjemny dla oka, lekki, nie męczący nawet przy dłuższych opisach. Czytało mi się tę powieść bardzo szybko. W zasadzie chłonęłam stronę za stroną w zawrotnym tempie. I choć z początku obawiałam się tego, co znajdę w środku, to teraz z czystym sumieniem muszę się sama za to zganić. Obawy były totalnie niepotrzebne.

Narracja w "Reemisji" została poprowadzona w formie trzecioosobowej. Narrator w tej powieści jest wszystkowiedzący i powoli nakierowuje na odpowiedni tok historii, która bardzo często zostaje urwana w najciekawszym momencie. Uwielbiam taką narrację, jak i styl prowadzenia akcji. Niby z jednej strony tworzy się delikatny chaos, ale z drugiej ten bałagan ma na swój cel - zaciekawia czytelnika i sprawia, że przesiaduje on godziny nad książką i pochłania każdy kolejny rozdział w zawrotnym tempie.

Dodatkowym bardzo fajnym zabiegiem jest to, że rozdziały są krótkie i składają się jakby z podrozdziałów, aby w finalnej części cała historia zawarta w książce w końcu się zawiązała.

Bohaterowie w tej powieści to jest temat rzeka. Jest ich mnóstwo. Jedni traktowani przedmiotowo, jak pionki w grze. Wiadomo, że prędzej czy później umrą. Z drugiej główni "aktorzy" tej historii jak Jeremi, Anka, Robert. Każdy z nich ma swój cel i nie można o nich powiedzieć złego słowa, jeśli mówimy o budowie bohaterów samych w sobie.

W książce znajdziemy standardową walkę dobra ze złem. Bardzo podobało mi się, że autorka pokusiła się o wątek polityczny, z którym rzadko się spotykam w książkach. Trochę z obawy, że po prostu książka mnie znudzi, a po trosze z racji tego, że po prostu się tym nie interesuję. W "Reemisji" nie było fragmentu, w którym bym się nudziła. Książka trzyma od początku do końca w napięciu.

Niestety, pojawiła się jedna rzecz, jaka mi się w całości nie spodobała. Był to lekko fantastyczny element pod koniec powieści. Nie chcę zdradzać, który fragment mam na myśli, aby nie robić niepotrzebnego spojlera osobom, które są przed lekturą powieści. Fragment ten na tyle mnie odrzucił, że mam nieopisany żal do autorki, bo książka zapowiadała się na naprawdę interesującą pozycję, którą bez mrugnięcia okiem oceniłabym jako najlepszy thriller tego roku! (Choć z racji treści rozumiem dlaczego się pojawił.)

Jest to moja pierwsza styczność z panią Izabelą Milik i mam nadzieję, że nie ostatnia. Zostałam mile połechtana, a apetyt po przeczytaniu tej powieści wzrósł i czekam na więcej.

Styl pisania pani Izy jest bardzo interesujący, przyjemny dla oka, lekki, nie męczący nawet przy dłuższych opisach. Czytało mi się tę powieść bardzo szybko. W zasadzie chłonęłam stronę za stroną w...