Swego czasu polecona została mi rewelacyjna książka „Za tobą na koniec świata”, którą popełnił niejaki Enrique Poncella, a która mnie wręcz żywiołowo zachwyciła. Okazała się genialnym pastiszem kryminału i powieści kryminalnej, pełnym zwariowanego i zaskakującego poczucia humoru, chwilami wręcz czarnego, z dużą dozą absurdu. Taki „Monty Python po LSD”. Cały czas poszukuję tego typu książek, w takim stylu. Zostało mi zatem przez kogoś polecone „Porwanie doni Agaty”. Po wielu wysiłkach udało mi się zdobyć wspomnianą pozycję i chyba jednak nie o to mi chodziło…

W przeciwieństwie do „Za tobą na koniec świata” (które to nawiasem mówiąc czas znowu przeczytać) „Porwanie doni Agaty” cechuje zbyt dosłowne poczucie humoru, zamiast lekkiego żartu jest żart siermiężny, wynikający w tym momencie z fabuły czyli taki, który nie zaskakuje nawet, bo się właściwie czytelnik go wręcz spodziewa. Owszem, jest to dowcipne, ale dowcip ten nie powala, nie powoduje wybuchów śmiechu. Całość jest co najwyżej poprawna, ale czy „barwna i niezwykle zabawna” jak to napisane jest na okładce? Zabawna tak… Ale nie żeby zaraz niezwykle…

Szkoda, bo potencjał w historii był ogromny i kiedy już coś zaczynało się powoli wykluwać autor nagle ucina wszystko dążąc do łopatologicznego zakończenia na siłę. Żałuję, bo mniej więcej w połowie powieści zapowiadało się, że autor się rozkręca i dopiero będzie zabawa. Niestety, było zupełnie odwrotnie.

Stracony czas, zmarnowany potencjał, materiał na rewelacyjną komedię. Te kilka zabawnych dialogów całości niestety nie uratowało.

Swego czasu polecona została mi rewelacyjna książka „Za tobą na koniec świata”, którą popełnił niejaki Enrique Poncella, a która mnie wręcz żywiołowo zachwyciła. Okazała się genialnym pastiszem kryminału i powieści kryminalnej, pełnym zwariowanego i zaskakującego poczucia humoru, chwilami wręcz czarnego, z dużą dozą absurdu. Taki „Monty Python po LSD”. Cały czas poszukuję...