Victoria Nash doznała w swoim siedemnastoletnim życiu tyle strat, że wystarczyłoby ich, żeby niejednego złamać i pogrążyć w rozpaczy. Jej rodzina została naznaczona serią tragedii: śmiertelny wypadek, podupadające gospodarstwo, kaleki wujek, zamknięty w sobie ojciec i staczający się brat, a pośród tego dziewczyna, która ma zadbać o wszystkich, a o którą nie dba nikt. Jednak mimo przeciwności, kiedy na drodze Victorii staje młody, pogardzany przez wszystkich włóczęga, dziewczyna przekonuje się, że nawet na tak zniszczonej glebie niespodziewanie może wykiełkować miłość. Ale czy w takich warunkach będzie jej dane wzrastać i owocować, jak uprawiane przez rodzinę brzoskwinie? Czy Victoria znajdzie w sobie siłę i odwagę, aby zawalczyć o swoje szczęście w czasach, kiedy rola kobiety ogranicza się do dbania o dom i o mężczyzn? Ile jeszcze nieszczęść zdoła udźwignąć, zanim jej dotychczasowe życie zniknie pod wodą?

„Popłynę przed siebie jak rzeka” to debiutancka powieść Shelley Read, łącząca wątki miłości, rodzicielstwa, miejsca i roli kobiety, nietolerancji i straty z opisami życia ściśle związanego z przyrodą i rytmem pór roku. Akcja rozpoczyna się w roku 1948 i rozwija się na przestrzeni ponad dwudziestu lat, śledząc losy Victorii – szukającej swojego miejsca i sensu w życiu, które wydaje się złożone głównie z trosk i nieszczęść. Ukojenie i nadzieja przychodzą z niespodziewanej strony – z obcowania z przyrodą, która daje schronienie, wyciszenie i ratunek, w miarę jak Victoria uczy się oswajać ziemię, a równocześnie oswajać własne nadzieje i pragnienia.

Wątek miłosny jest raczej punktem wyjścia niż głównym tematem powieści, w której relacje z przyrodą wydają się niekiedy mieć większe znaczenie niż te nawiązywane z ludźmi. Victoria, zwłaszcza w pierwszej połowie książki, kieruje się raczej intuicją i działa pod wpływem chwili, niż podejmuje świadome decyzje. Jednak kiedy coś postanowi, nie brak jej wytrwałości i siły ducha, aby dążyć do wyznaczonego celu. Shelley Read pisze o bolesnych relacjach w rodzinie, o trudnej sytuacji kobiet i mniejszości, o cierpieniach związanych z wojną, ale na pierwszy plan wysuwa się siła ducha, zakorzeniona w życiu w bliskości z przyrodą, która obok Victorii staje się główną bohaterką powieści.

„Popłynę przed siebie jak rzeka” to książka przesycona smutkiem i nostalgią, ale też wielką siłą, nadzieją i szeroko rozumianą miłością. Uczy wytrwałości, wartości płynących z pracy i z obcowania z naturą, upartego dążenia do celu i szukania szczęścia mimo przeciwności i popełnionych błędów.

Agnieszka Kruk