Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobre książki nie krzyczą. Są nienachalne, czekają na swoją kolej. Na to odkrycie, które zaczyna się od jednego czytelnika i idzie dalej. Dobre książki nie potrzebują głośnej reklamy, one same bronią się swoją treścią i pięknem w nim zawartym. Taka właśnie jest powieść „Popłynę przed siebie jak rzeka”. Pierwsze co przyciąga do niej to tytuł – intrygujący, nie pozwala o sobie zapomnieć. Potem jest okładka, która idealnie zgrała się z tytułem. Niebo przedstawione na obrazie jest namalowane tak jakby sama woda to zrobiła. Jest rozmyte, gładko przechodzi z koloru do koloru. Wiem, że nie ocenia się książki po okładce, ale gdy ja jako czytelnik widzę taką spójność już na początku, to pierwsze co potem robię, to czytam opinie. I tu też się nie zawiodłam. Więc wzięłam się za czytanie. „Popłynę przed siebie jak rzeka” to historia Victorii, która prowadzi rodzinne gospodarstwo, zajmuje się brzoskwiniami w Kolorado. Jest jedyną kobietą w rodzinie. Pewnego dnia spotyka na swojej drodze Wilsona Moona, który jest włóczęgą i zakochuje się w nim. Jednak nie jest im pisane być razem. To jest tylko początek fabuły. Potem dzieje się dużo więcej i naprawdę warto sprawdzić co. Czemu? Bo to książka o dojrzewaniu, o zdeterminowaniu, utracie i powrotach, a także o przebaczaniu sobie. Bardzo też podobało się to jak jednocześnie ze zmianą bohaterki oraz tego gdzie się znajduje i co się z nią dzieje zmienia się też styl pisania autorki. Początkowo, gdy Victoria mieszka z bratem, ojcem i wujkiem na farmie opisy są surowe, potem gdy dziewczyna dojrzewa i staje się kobietą styl łagodnieje. W tej książce ujęła mnie też narracja pierwszoosobowa. Nie umiem sobie wyobrazić, że ta opowieść byłaby opowiedziana inaczej niż oczami Victorii. Książka jest przepiękna w swej prostocie i surowości. Nie ma tu nic do czego mogłabym się przyczepić.