„Popłynę przed siebie jak rzeka” to debiutancka powieść Shelley Read, łącząca wątki miłości, rodzicielstwa, miejsca i roli kobiety, nietolerancji i straty z opisami życia ściśle związanego z przyrodą i rytmem pór roku. Akcja rozpoczyna się w roku 1948 i rozwija się na przestrzeni ponad dwudziestu lat, śledząc losy Victorii – szukającej swojego miejsca i sensu w życiu, które wydaje się złożone głównie z trosk i nieszczęść. Ukojenie i nadzieja przychodzą z niespodziewanej strony – z obcowania z przyrodą, która daje schronienie, wyciszenie i ratunek, w miarę jak Victoria uczy się oswajać ziemię, a równocześnie oswajać własne nadzieje i pragnienia.

Wątek miłosny jest raczej punktem wyjścia niż głównym tematem powieści, w której relacje z przyrodą wydają się niekiedy mieć większe znaczenie niż te nawiązywane z ludźmi. Victoria, zwłaszcza w pierwszej połowie książki, kieruje się raczej intuicją i działa pod wpływem chwili, niż podejmuje świadome decyzje. Jednak kiedy coś postanowi, nie brak jej wytrwałości i siły ducha, aby dążyć do wyznaczonego celu. Shelley Read pisze o bolesnych relacjach w rodzinie, o trudnej sytuacji kobiet i mniejszości, o cierpieniach związanych z wojną, ale na pierwszy plan wysuwa się siła ducha, zakorzeniona w życiu w bliskości z przyrodą, która obok Victorii staje się główną bohaterką powieści.

„Popłynę przed siebie jak rzeka” to książka przesycona smutkiem i nostalgią, ale też wielką siłą, nadzieją i szeroko rozumianą miłością. Uczy wytrwałości, wartości płynących z pracy i z obcowania z naturą, upartego dążenia do celu i szukania szczęścia mimo przeciwności i popełnionych błędów.

Agnieszka Kruk