„Jest nawet gorzej niż zwykle. Jej zaklęcia terkoczą mi w uchu, a stamtąd wślizgują się coraz głębiej, do samego środka pulsującej od jej nakazów głowy. W mój mózg wwierca się szkło. Szkło jej słów (…) Podjudza mnie”.

Kiedy zobaczyłem zapowiedź nowej książki Ewy Przydrygi, to wiedziałem, że chcę ją przeczytać. Recenzowałem już kilka powieści tej autorki i uważam, że wypracowała ona dość oryginalny styl, który przypadł mi do gustu. Jej thrillery psychologiczne są mroczne, pełne tajemnic i rodzinnych intryg. Nie zaliczyłbym ich do lekkich lektur. Ewa Przydryga wydobywa bowiem na światło dzienne mrok, który kryje się w zakamarkach ludzkiej duszy. Czyni to zaś w sposób niezwykle sugestywny. Ten mrok wręcz osacza czytelnika.

Nie inaczej jest w przypadku „Pomornicy”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Muza. Akcja powieści rozpoczyna się w 2022 roku w Gdyni. Poznajemy Julię, która wraz z mężem Wiktorem wprowadza się właśnie do swojego rodzinnego domu. Kobieta chce rozpocząć nowy etap w swoim życiu. Jednak z rodzinnym domem wiążą się dramatyczne wspomnienia. Czy Julia będzie umiała stawić im czoła?

Tymczasem Wiktor zostaje oskarżony o brutalny gwałt. Julia szybko uświadamia sobie, że tak naprawdę nie zna swojego męża. Czy rzeczywiście dopuścił się zarzucanych mu czynów? Co przyniesie policyjne śledztwo? Jak zakończy się związek Julii i Wiktora?

Na domiar złego w przydomowym ogrodzie Julia znajduje zaszyfrowaną wiadomość. Nie ma wątpliwości, kto jest jej autorem. Nie przypuszcza nawet, że właśnie zaczyna się nieprzewidywalna gra o najwyższą stawkę.

Akcja „Pomornicy” biegnie dwutorowo. Śledząc aktualne życie Julii, przenosimy się do roku 2006. To właśnie wtedy doszło do wydarzenia, które na zawsze zmieniło życie Julii i całej jej rodziny. Do tej pory prawda była starannie ukrywana. Czy jednak można ją pogrzebać na zawsze? Gdy przeszłość zaczyna wychodzić na jaw, nic już nie może pozostać takie jak dotąd.

Najnowsza powieść Ewy Przydrygi po raz kolejny intryguje fabułą. Autorka umiejętnie połączyła kilka wątków. Szkolne prześladowania, zawiedzione nadzieje, źle ulokowane uczucia. Skrzętnie skrywane rodzinne tajemnice, maskowane na zewnątrz. Wreszcie kryminalna zagadka i trudne pytania o ludzką psychikę. Wszystko to okazuje się bardzo dobrze wyważone, dzięki czemu czytelnik otrzymuje wielowątkową historię.

Autorka tworzy ciekawych bohaterów, z których każdy zasługuje na uwagę. Każdy z nich coś ukrywa, każdy mierzy się sam ze swoimi problemami. Tak naprawdę trudno o pozytywną postać w tej książce. Jednocześnie obserwujemy, jak przemoc rodzi przemoc, a jedno kłamstwo pociąga za sobą kolejne i kolejne. Z takiej pętli naprawdę trudno się wyswobodzić. Czy uda się to bohaterom „Pomornicy”? Jakimi ludźmi się staną, gdy opadną maski, jakie pokazywali wszystkim wkoło? Mówi się, że najgorsza prawda jest lepsza od najlepszego kłamstwa. Czy jednak zawsze jesteśmy gotowi, aby poznać prawdę? Czy jesteśmy gotowi, aby spojrzeć na rzeczywistość taką, jaką ona jest? Co przyniesie naga, brutalna prawda – suche fakty, których nie sposób ignorować? Czy taka prawda ocala, czy wręcz przeciwnie – pogrąża do reszty?

Jestem pewien, że po „Pomornicę” powinni sięgnąć wszyscy miłośnicy autorki. Ja już wypatruję jej kolejnej książki. Powieści Ewy Przydrygi mają w sobie po prostu „to coś”.

Wojciech Sobański