„pokolenie” to realistyczna i dramatyczna opowieść o dojrzewaniu w czasie okupacji - o zagubieniu wobec niepewnych szans, strachu przed uczuciami i jednoczesnym garnięciu się do nich. o chęci dokonania rzeczy wielkich, w której drzemie młodzieńcza prostolinijność i przekonanie, że „tak trzeba”. postaci osadzone w środowiskach robotniczych opowiadają o rzeczywistości tamtych lat z innej perspektywy: są biedni, powoli przyuczają się do zawodu, łapią każdego możliwego zajęcia lub pracują w fabryce po kilkanaście godzin dziennie. włączając się do podziemnych ugrupowań przeżywają gorycz porażki powstania warszawskiego, żyjąc w konspiracji i wiecznym strachu o to, że wszędzie może czyhać zdrajca. całość napisana wrażliwym, plastycznym i gawędziarskim językiem wciąga, choć momentami chaos narracji przyćmiewa pozytywne wrażenia. z drugiej strony, to utwór zdecydowanie propagandowy, komunistyczny. nie brak w nim bezpośrednich pochwał dla stalina, wznoszenia za niego patetycznych toastów, zaprzeczania prawdy o zbrodni katyńskiej i przekonania, że idea komunizmu to synonim szczęścia. stężenie tych treści irytuje, ale dla obecnej tu perspektywy dojrzewania w czasie okupacji warto znieść te socrealistyczne niedogodności.

„pokolenie” to realistyczna i dramatyczna opowieść o dojrzewaniu w czasie okupacji - o zagubieniu wobec niepewnych szans, strachu przed uczuciami i jednoczesnym garnięciu się do nich. o chęci dokonania rzeczy wielkich, w której drzemie młodzieńcza prostolinijność i przekonanie, że „tak trzeba”. postaci osadzone w środowiskach robotniczych opowiadają o rzeczywistości tamtych...