Ni to opowiadania, ni to eseje. To właściwie zbiór przemyśleń, refleksji i obserwacji związanych z życiem autora na Mazurach. Czeszko niezwykle skrupulatnie portretuje swoje zmagania z budową wymarzonego siedliska, nie oszczędzając przy tym czytelnikowi sardonicznych uwag i celnych puent, czy to w odniesieniu do ekipy budowlanej czy też samego procesu powstawania domu.
Muszę jednocześnie przyznać, że o ile lektura fragmentów dotyczących relacji człowieka z mazurską przyrodą i wspomnienia Czeszki, sprawiła mi przyjemność, tak pozaprzyrodnicze obserwacje autora przypominały nieco pijackie wynurzenia i na dłuższą metę po prostu nużyły. Pisarz z dbałością opowiada o elementach przyrody, rozdział poświęcony drewnu przywołuje na myśl słynne eseje Jerzego Stempowskiego o berneńskim krajobrazie. Jest w tej prozie również pewna stasiukowa zadziorność, której nie sposób nie docenić. Myślę jednak, że „Nostalgie mazurskie” to wymagająca uważności proza, która nie każdemu przyniesie satysfakcję.

Ni to opowiadania, ni to eseje. To właściwie zbiór przemyśleń, refleksji i obserwacji związanych z życiem autora na Mazurach. Czeszko niezwykle skrupulatnie portretuje swoje zmagania z budową wymarzonego siedliska, nie oszczędzając przy tym czytelnikowi sardonicznych uwag i celnych puent, czy to w odniesieniu do ekipy budowlanej czy też samego procesu powstawania...