W rewelacyjnym wywiadzie, którego Jonathan Franzen udzielił Paris Review autor opowiada o problemach, które napotkał pisząc pierwszą powieść: To, o czym pisałem, było tak świeże i bolesne, że zniekształcało tekst, ilekroć próbowałem bezpośredniego podejścia. Więc, warstwa po warstwie, nakładałem maski. Jak z papier-mâché, kawałek po kawałku, tworzyłem figury, które odgrywały dramat, z jakim w inny sposób nie potrafiłbym się zmierzyć. To samo przydarzyło się Jeanette Winterson, kiedy pisała "Nie tylko pomarańcze": Napisałam opowieść, z którą mogłam żyć. Ta inna była zbyt bolesna. Jej przeżyć nie mogłam.

Ćwierć wieku później Winterson powraca, by opowiedzieć tę historię na nowo. Bez sentymentów, półprawd, pomocy imaginary friend, którą wymyśliła sobie, by w ogóle móc napisać "Pomarańcze". Dobre książki zaskakują jeszcze bardziej przy drugim czytaniu. Co dzieje się z napisanymi po raz drugi dobrymi historiami? 

Historie o matkach i córkach to często opowieści o walce o oddech. Historie o miłości, jej braku lub jej możliwości. Opowieść Winterson to wyprawa w poszukiwaniu biologicznej matki, tej, która musiała odciąć jakąś część siebie, żeby pozwolić mi odejść. Od tego czasu zawsze czuję tę ranę. Kobieta, która wychowała Jeanette nie umiała jej pokochać. A ta, która ją oddała, uważała, że nie ma już prawa jej widywać. Dorastałam jak bohaterka powieści Dickensa, gdzie prawdziwe rodziny to te udawane. Po spotkaniu z biologiczną matką Jeanette dostaje esemesa: Mam nadzieję, że się nie rozczarowałaś. Nie mogę być tą córką, której ona pragnie. Nie mogłam być tą córką, której pragnęła pani Winterson.

Książka Winterson to również kronika popadania w szaleństwo i powrotu do życia. Kiedy popadałam w obłęd, śniło mi się, że leżę twarzą w dół na lodowej tafli i że pode mną, dłonią w dłoń, usta w usta, jest druga ja, uwięziona w lodzie. Razem z Winterson czekamy, aż lód stopnieje, a zakończenie tej historii jest chyba niespodzianką nie tylko dla czytelnika, ale też dla samej Winterson. Pisanie nie jest życiem, ale myślę, że czasem może być sposobem na powrót do życia (Stephen King). To zaskakująco optymistyczna książka.

I kiedy Winterson wyznaje: Nie mam pojęcia, co teraz będzie. wiem już, że nie jest córką Ann albo pani Winterson, ale przede wszystkim artystką. Bo właśnie z niespełnionego i nieprzewidywalnego, z bezbronności i niepewności rodzi się sztuka. Nic nie mogło być inaczej.

Kasia/ porządekalfabetyczny