Książka ma tyle wad, ze aż dziw, że ją skończyłem. No więc zaczynam. Książka najpierw pisana jest mocno stylizowanym językiem średniowiecznym tak na modłę Gołubiewa. Gubi się człowiek w takiej narracji, w połowie jednak autor zaczyna gubić się wraz z czytelnikiem i w tę stylizację wtrąca porównania współczesne (nie wiem co dziwniejsze – kangurze skoki słowiańskiego łucznika, elektryczna poświata w XI wieku, czy też dwuwymiarowe jak zdjęcia wampiry). Jakby na usprawiedliwienie dla tych współczesnych wtrętów gdzieś pod koniec daje jedno zdanie jakoby tłumaczące, że narrator jednak jest współczesny. Niemniej sprawia to wrażenie jakby autor chciał najpierw napisać fresk historyczny jak Chrobry Gołubiewa, ale w trakcie poszedł w kierunku trylogii husyckiej Sapkowskiego, by ostatecznie potraktować swój twór jak żart językowy. Ten brak konsekwencji jest najgorszy. Bohaterowie też nie pomagają, fabuła jest iluzoryczna a mieszanie linii czasowych wprowadza zamęt, i część akcji nijak nie ma się do końcówki. Nie mówiąc, że niektórzy z bohaterów pojawiają się i znikają nie kończąc swoich wątków. Z plusów – główny bohater może i nie jest jakiś konkretny, ale ma na imię Nielub. No i język stylizowany na wczesnśredniowieczno polski w połączeniu ze współczesnymi wtrętami wprowadziło element humorystyczny, który chyba był zamierzony, choć psujący fabułę – ale, że ona sama w sobie raczej nie miała większego sensu, więc to akurat nie był problem.

Książka ma tyle wad, ze aż dziw, że ją skończyłem. No więc zaczynam. Książka najpierw pisana jest mocno stylizowanym językiem średniowiecznym tak na modłę Gołubiewa. Gubi się człowiek w takiej narracji, w połowie jednak autor zaczyna gubić się wraz z czytelnikiem i w tę stylizację wtrąca porównania współczesne (nie wiem co dziwniejsze – kangurze skoki słowiańskiego...