Są momenty gdzie jest nudni, ale zaraz potem autor tak dowala, że trudni się od powieści oderwać, nawet późno w nocy. Mimo, że Ryx to już nie ten sam Ryx, a wątki potem tak jak by bardzo na siłę są wyjaśniane i kończone, to finalnie ciekawa historia i warto orzeczytac. Zwłaszcza, że to niejako kontynuacja cyklu o Ryxie, którego sam jeszcze nie czytałem. Ale chyba trzeba zacząć....

Są momenty gdzie jest nudni, ale zaraz potem autor tak dowala, że trudni się od powieści oderwać, nawet późno w nocy. Mimo, że Ryx to już nie ten sam Ryx, a wątki potem tak jak by bardzo na siłę są wyjaśniane i kończone, to finalnie ciekawa historia i warto orzeczytac. Zwłaszcza, że to niejako kontynuacja cyklu o Ryxie, którego sam jeszcze nie czytałem. Ale chyba trzeba...

Wszystkie z trzech części wchodzące w skład "Kronik dymitriad" powinno oceniać się jako całość, ponieważ opisują wydarzenia historyczne z początku XVII, kiedy to siły Rzeczypospolitej zaangażowały się w sprawę rzekomo cudownie ocalonego i odnalezionego Dymitra I Samozwańca, syna Iwana Groźnego- cara Rosji.
Generalnie każda z części trzyma poziom, choć "Krwawa jutrznia" i "Straceńcy" to opisy przygotowań do objęcia przez Samozwańca władzy, jego wystawne wesele z polską szlachcianką Maryną Mniszchówną, a także wątek boczny- szalenie ciekawy, od którego rozpoczyna się powieść, czyli tajemnicze morderstwa wyglądające jakby dokonał ich potwór. W tle postać Kacpra Ryksa, który przyznaje, początkowo u mnie wzbudzał raczej złość i niesmak z powodu :
1. Naiwności, wręcz niespotykanej.
2. Darem wychodzenia z każdej opresji niemal bez szwanku, a jeśli nawet z ranami groźnymi dla życia, to zawsze jednak potrafił się "wylizać".
3. Tym że Wollny kreuje Kacpra na niemal da Vinci, czyli człowieka obdarzonego wyśmienitym umysłem, daleko wyprzedzającym czasy jego urodzenia.
Trzeci tom- "Mściciel" to już same luźne wzmianki o tym co wówczas dzieje się na Rusi, czyli zupełne fiasko dwóch Samozwańców, i powolna acz nieunikniona klęska Zaruskiego i Maryny. Dzieje się za to dużo na Pokuciu, kiedy ziemie te jeszcze nie podniosły się z najazdów tatarskich.
Brakuje mi opisów potyczek wojennych, a wiele ważnych bitew Autor musiał tu zawrzeć, ponieważ w sposób namacalny stanowiły o dalszych losach "sprawy moskiewskiej".
Cały cykl warty przeczytania.

Wszystkie z trzech części wchodzące w skład "Kronik dymitriad" powinno oceniać się jako całość, ponieważ opisują wydarzenia historyczne z początku XVII, kiedy to siły Rzeczypospolitej zaangażowały się w sprawę rzekomo cudownie ocalonego i odnalezionego Dymitra I Samozwańca, syna Iwana Groźnego- cara Rosji.
Generalnie każda z części trzyma poziom, choć "Krwawa jutrznia" i...

Mam wrażenie , że autorowi już się nie chciało.

Mam wrażenie , że autorowi już się nie chciało.

Znakomita trzecia część cyklu. Gorąco polecam!

Znakomita trzecia część cyklu. Gorąco polecam!

Trylogię "Krwawa Jutrznia" postanowiłem zaopiniować bez rozdrabniania się na poszczególne tomy. Księgi I i II są bezpośrednio o okresie Dymitriad, natomiast księga III o sytuacji na Pokuciu w okresie po zakończeniu interwencji w WKM. Tego czego najbardziej mi brakuje w powieści to scen batalistycznych, których jest jak na lekarstwo. Plus za wątek związany z Pokuciem, zdemobilizowanymi żołnierzami, najazdami tatarskimi i bezprawiu panującym na krasach Rzeczpospolitej.

Trylogię "Krwawa Jutrznia" postanowiłem zaopiniować bez rozdrabniania się na poszczególne tomy. Księgi I i II są bezpośrednio o okresie Dymitriad, natomiast księga III o sytuacji na Pokuciu w okresie po zakończeniu interwencji w WKM. Tego czego najbardziej mi brakuje w powieści to scen batalistycznych, których jest jak na lekarstwo. Plus za wątek związany z Pokuciem,...

Zapomniałem, że mam skończyć tę trylogię i trzeci tom przeczytałem po kilku latach od wydania. Dodatkowa gwiazdka za „moje” tereny. Od razu postanowiłem zrobić sobie wycieczkę i odwiedziłem opisywane w książce miejsca: Nieczujów (Nozdrzec) i Dynów, a przy okazji zajrzałem do Dąbrówki Polskiej, bo nigdy wcześniej tam nie byłem.

Zapomniałem, że mam skończyć tę trylogię i trzeci tom przeczytałem po kilku latach od wydania. Dodatkowa gwiazdka za „moje” tereny. Od razu postanowiłem zrobić sobie wycieczkę i odwiedziłem opisywane w książce miejsca: Nieczujów (Nozdrzec) i Dynów, a przy okazji zajrzałem do Dąbrówki Polskiej, bo nigdy wcześniej tam nie byłem.

,,Mściciel" to zamknięcie trylogii Mariusza Wollnego, rozgrywającej się w trakcie dymitriad. Sporo czasu minęło od momentu kiedy czytałam poprzednie tomy ale sposób narracji oraz bardzo dynamiczne wejście w fabułę sprawiło, że dosyć szybko odnalazła się i z przyjemnością śledziłam losy bohaterów.

Powieść rozpoczyna się dokładnie w tym samym momencie, gdzie zakończył się poprzedni tom. Nadal trwa dramatyczne i tragiczne oblężenie Moskwy. Kacper Turopoński i jego przyjaciele tylko dzięki sprytowi i własnemu uporowi uwalniają się z pułapki jaką stało się miasto. Uwalniają się by wrócić na pogranicze Rzeczpospolitej i trafić w sam środek walki z bandytami. Przyjdzie im stanąć do boju by chronić najbliższych oraz zwalczać panoszące się zło i bandyctwo.

,,Mściciel" to pasjonująca, wciągająca powieść z gatunku płaszcza i szpady, mieszająca w sobie też cechy westernu. Walka, pościgi, najazdy, nieoczekiwane zwroty akcji, pokazy szaleńczej odwagi oraz graniczącego z brawurą sprytu czekają na czytelnika prawie na każdej stronie. Akcja pędzi jak szalona, co rusz to zmienia się krajobraz a napięcie narasta. Fakt, autor stosuje co rusz najprostsze zabiegi jakimi są ucięcie akcji w połowie i zmuszanie czytelnika do cierpliwego czekania co będzie dalej ale to czekanie opłaca się. ,,Mściciel" to nie tylko powieść sensacyjno-przygodowa ale także solidna dawka historii umiejętnie zaprezentowana w tle. Autor garściami czerpie z autentycznych zdarzeń na ich tle umieszczając bohaterów i pozwalając im działać. Przy okazji przybliża ten trochę zapomniany okres w dziejach kiedy Rzeczpospolita była potęgą. Trzeba przyznać, że barwnie i z trochę sentymentalną naiwnością odmalowany jest okres pełen dzielnych, szlachetnych, bojowych i stawiających czoło wszelkim przeciwnością bohaterów. Ale dzięki temu powieść tylko zyskuje.

Szkoda, że to już koniec przygód Kacpra Turopońskiego juniora. Z satysfakcją i smutkiem zamykam książkę bo spędziłam z nią kilka niezwykłych wieczorów i przypomniał mi się ten okres w czytelniczym życiu kiedy z zapartym tchem przerzucałam strony Trylogii Sienkiewicza. Tutaj także poczułam tego samego ducha. Polecam!

,,Mściciel" to zamknięcie trylogii Mariusza Wollnego, rozgrywającej się w trakcie dymitriad. Sporo czasu minęło od momentu kiedy czytałam poprzednie tomy ale sposób narracji oraz bardzo dynamiczne wejście w fabułę sprawiło, że dosyć szybko odnalazła się i z przyjemnością śledziłam losy bohaterów.

Powieść rozpoczyna się dokładnie w tym samym momencie, gdzie zakończył się...

Opinia będzie łączna o całym cyklu.

Po przeczytaniu czteroksięgu o Kacperze Ryksie, zainteresował mnie ciąg dalszy, czyli cykl o jego synu, nazwany "Zjadacze ludzi" czy też "Dymitriady". Ta druga nazwa zresztą wydaje mi się lepsza.

W porównaniu z cyklem wcześniejszym mamy tu tę różnicę, że nie jest to trylogia, tylko trzy części składające się na całość. Trochę notabene nierówną. Autor podjął wyzwanie opracowania powieściowego czasów Wielkiej Smuty w Rosji i polsko-szlacheckich awantur, czyli zajazdów na Rosję i prób przejęcia tamże władzy. Niesłychanie ciekawa, ogromnie barwna epoka, ociekająca ludzkim bólem, krwią i mięsem. Zalecana lektura dla wszystkich, którzy próbują zrozumieć polskie kompleksy wobec nawet i dzisiejszej Rosji. Od strony historycznej moim zdaniem bez zarzutu, fakty są przedstawione jak należy. Od strony literackiej dwa pierwsze tomy, czyli opis pierwszego Dymitra Samozwańca i jego małżeństwa z Mniszczchówną, drugiego Dymitra tudzież późniejszego niesławnego lania i wyrzucenia polskiej załogi z Kremla - są po prostu świetne i mocno zapadają w pamięć. Natomiast tom III zgodnie ze słowami autora to taki trochę polski western, w którym Kacper syn Kacpra pełni rolę błędnego rycerza, ratując różnych ludzi przed niebezpieczeństwami i w nagrodę odnajdując ukochaną ("po czym żyli długo i szczęśliwie"). Chwilami miałam przebłyski deja vu i jakieś mgliste akcenty rodem z Sienkiewicza, trochę z Żyda Wiecznego Tułacza, oczywiście mit Shangri-La też się natychmiast przypomina przy Ukrytej Dolinie, inne konotacje mitologiczne zresztą też by się znalazły. Niemniej całość jest bardzo wartościowa i przyjemna w odbiorze.

Opinia będzie łączna o całym cyklu.

Po przeczytaniu czteroksięgu o Kacperze Ryksie, zainteresował mnie ciąg dalszy, czyli cykl o jego synu, nazwany "Zjadacze ludzi" czy też "Dymitriady". Ta druga nazwa zresztą wydaje mi się lepsza.

W porównaniu z cyklem wcześniejszym mamy tu tę różnicę, że nie jest to trylogia, tylko trzy części składające się na całość. Trochę notabene...

Koniec tej fantastycznej trylogii jest rewelacyjnym dopełnieniem tomów poprzednich, wspaniale zamyka wszystkie wątki, rozwiązuje wszelakie zagadki i odpowiada na każde z pytań dotyczących naszych dzielnych bohaterów. Aż żałuję, że to już naprawdę koniec historii rodziny Ryx.
W tym tomie do przygód niesamowitego, dzielnego i popadającego w coraz to nowe tarapaty Kacpra Juniora, dołączy jego siostra Zosia, która dostała swoją odrębną historię do opowiedzenia, a jej losy są równie porywające, co losy jej brata.
"Mściciel" odpowie na pytania, kim jest Dziad Śmierć, co tak naprawdę stało się z Zuzanną Słońską, jak skończyła "carowa" Maryna Mniszchówna i jej poplecznicy i czy Kacper pokona swojego śmiertelnego wroga Prochora Białoskórskiego?
Według mnie ostatnia część jest więcej niż fantastyczna, choć oczywiście nie brak scen drastycznych, ociekających krwią i brutalnością, śmierć dopada tu każdego, często jest bardzo zaskakująca i chwytająca za serce.
Autor wykonał kawał solidnej, historycznej i fabularnej roboty i chwała mu za to!
Historia dymitriad Pana Wollnego w wykonaniu z nutką awanturniczą jest o wiele bardziej przystępna i stokroć ciekawsza niż ta znana z podręczników historii.
POLECAM wszystkim wielbicielom historii, po prostu trzeba sięgnąć! :)

Koniec tej fantastycznej trylogii jest rewelacyjnym dopełnieniem tomów poprzednich, wspaniale zamyka wszystkie wątki, rozwiązuje wszelakie zagadki i odpowiada na każde z pytań dotyczących naszych dzielnych bohaterów. Aż żałuję, że to już naprawdę koniec historii rodziny Ryx.
W tym tomie do przygód niesamowitego, dzielnego i popadającego w coraz to nowe tarapaty Kacpra...

Ostatni Tom równie dobry co reszta. Boli mnie jedynie, że autor nie polubił się o jakiś dłuższy opis szczęśliwych losów kacpra i zuzanny.

Ostatni Tom równie dobry co reszta. Boli mnie jedynie, że autor nie polubił się o jakiś dłuższy opis szczęśliwych losów kacpra i zuzanny.