Pani Elżbieta Waszczuk wyczarowała ciekawą historię niemłodej już kobiety o imieniu Ewa. Bohaterka ma od wielu lat rodzinę, ale dzieci są już dorosłe, mają swoje pociechy. A mąż jest już tylko z nazwy. Po wielu latach Ewa stwierdza, że nie kocha go i nie ma pojęcia co w nim kiedyś widziała. Stwierdza, że Witek jest jej prawie obcy do tego to kompletny sknera. Mimo swoich lat kobieta nadal jest bardzo piękna, czas jakby ją omijał być może wiedział, ze ona na to zasługuje. Życie płynęło w tym samym rytmie, dom, praca, dom, praca. Bywali w jej życiu kochankowie, ale na dłuższą metę wszystko miało swój koniec. Bohaterka znów była sama dopóki nie zgodziła się na wyjazd na Węgry, który zaproponowała jej koleżanka z pracy o imieniu Lidia. Lidia jest również już starszą, ale dobrze wyglądającą i tak samo jak Ewa samotną kobietą. Niestety żadna z nich nie była w stanie przewidzieć, iż ten wyjazd odmieni ich życie nie do poznania. Nadszedł czas na wycieczkę. Ewcia jako artystyczna dusza obowiązkowo zabrała ze sobą aparat. Miała nadzieję na zrobienie kilku dobrych zdjęć do jej wystawy, w końcu fotografia była jej pasją i dobrze sobie z nią radziła. Gdy dotarli do celu wszystko było wręcz idealne. Budapeszt był oszałamiający, pogoda fantastyczna zapowiadał się piękny odpoczynek. Gdy tylko na horyzoncie pojawił się pewien przewodnik imieniem Jerzy, serca obu kobiet zabiły w szybszym tempie.

Powieść pani Elżbiety należy do tych historii, do których jeszcze wrócę. Pomysł jest bardzo ciekawy i przyznam, że przyjemnie się to wszystko czytało. Spodobało mi się w książce to, iż nie było w niej naplątane kilka historii naraz, nie gubiłam się wszystko układało się logicznie, ale nie zdradzało to zakończenia książki, które było naprawdę zaskakujące. Klimat tego wszystkiego sprawia, że chciałoby się pojechać razem z główną bohaterką i wygrzać się na ciepłych ziemiach Budapesztu. Zagłębiając się coraz bardziej w książkę, miałam wrażenie, że widzę oczami Ewy. Tę opowieść się po prostu czuje, do tego jest napisana lekko co jeszcze bardziej kusi aby ją czytać i czytać. Ale znalazła się też jedną rzecz, która po pewnym czasie stała się dla mnie dość uciążliwa. Otóż w pewnym momencie listów bohaterki moim zdaniem jest już za dużo. Trochę odechciewało mi się ich czytać, bo osobiście myślę że było w nich w kółko to samo. Sam motyw z listami pochwalam, ponieważ był interesujący, ale jak to mówią „co za dużo to nie zdrowo”. Tak poza tym to nie mam żadnych zastrzeżeń co to Pana…. Spodobał mi się, chociaż nie za wielka ze mnie fanka literatury kobiecej (wiem jak to brzmi), to jestem jak najbardziej za takimi powieściami.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/pan-na-ogrodach-elzbieta-waszczuk/

Pani Elżbieta Waszczuk wyczarowała ciekawą historię niemłodej już kobiety o imieniu Ewa. Bohaterka ma od wielu lat rodzinę, ale dzieci są już dorosłe, mają swoje pociechy. A mąż jest już tylko z nazwy. Po wielu latach Ewa stwierdza, że nie kocha go i nie ma pojęcia co w nim kiedyś widziała. Stwierdza, że Witek jest jej prawie obcy do tego to kompletny sknera. Mimo swoich...