W ogólności ciężko nie uznać antynatalizmu za ideę jakkolwiek naiwną czy radykalną. Jednakże, jak to często bywa z tego typu pomysłami, intelektualna droga do nich jest ciekawsza niż sam efekt końcowy - pomysły absolutne mówią nam najwięcej w momencie budowania ich fundamentów. Tak jest i tutaj, ludzka kondycja ujęta jako tragedia, której koniec końców powinno się zapobiec brakiem nowych ludzi - jednak ta tragedia stawia ważne pytania. W czym dokładnie natura przestrzeliła samą siebie "tworząc" ludzi? Dla mnie to problem samoświadomości i przerost formy człowieka nad jego właściwą egzystencją, jednak esej nie stawia jednoznacznej odpowiedzi, stąd możemy się rozwodzić nad znaczeniami.

Tekst alegoryczny, poetycki wręcz, pozwala na dowolną interpretację mizantropijnych frazesów, którymi jest wypełniony. Niezależnie od tego, czy uznamy tego typu poglądy za "edgy" (moim zdaniem nie oddając im należytego intelektualnego zainteresowania), ciekawostkę filozoficzną, czy wręcz drogę życia - warto przeczytać ten krótki esej i sprawdzić się w melancholijnej gimnastyce.

W ogólności ciężko nie uznać antynatalizmu za ideę jakkolwiek naiwną czy radykalną. Jednakże, jak to często bywa z tego typu pomysłami, intelektualna droga do nich jest ciekawsza niż sam efekt końcowy - pomysły absolutne mówią nam najwięcej w momencie budowania ich fundamentów. Tak jest i tutaj, ludzka kondycja ujęta jako tragedia, której koniec końców powinno się zapobiec...