Cnota egoizmu. Nowa koncepcja egoizmu

Druga książka tej autorki, którą przeczytałam i mi się spodobała. Wiele razy się do Atlasu odnosi, podoba mi się jej spojrzenie oraz gościnnych tekstów w tej książce. 

Jest to książka dla osób, których interesuję filozofia :) 

Druga książka tej autorki, którą przeczytałam i mi się spodobała. Wiele razy się do Atlasu odnosi, podoba mi się jej spojrzenie oraz gościnnych tekstów w tej książce. 

Jest to książka dla osób, których interesuję filozofia :) 

Pokaż mimo to

Interesująca próba obrony utopi.

Interesująca próba obrony utopi.

Pokaż mimo to

To jedna z tych książek, które trzeba przeczytać dwa razy. Nie dlatego, że czegoś się nie zrozumiało, ale dlatego, że po przeczytaniu dużo się o niej myśli. I trzeba koniecznie to wtedy jeszcze zrewidować. Warto!

To jedna z tych książek, które trzeba przeczytać dwa razy. Nie dlatego, że czegoś się nie zrozumiało, ale dlatego, że po przeczytaniu dużo się o niej myśli. I trzeba koniecznie to wtedy jeszcze zrewidować. Warto!

Pokaż mimo to

Książka nie ma ciągłej narracji, jest zbiorem esejów.

Skontrastujmy ze sobą dwie jednostki. Jedna jest w pełni skupiona na sobie i swoim życiu, a druga na wszystkim dookoła tylko nie sobie. Co prowadzi do rozwoju, a co do wojny? Autorzy bez żadnej litości uwydatniają wady kolektywistycznej i altruistycznej wizji świata, ale również podają coś, co może ją zastąpić.

Zaprezentowana została etyczna perspektywa, w której gloryfikuje się ludzi, którzy chcą kolonizować Marsa i porównana została ona z wizją, w której jednostki chcą dostosować cały świat do innych jednostek potrzebujących pomocy w imię nieuzasadnionego altruistycznego poświęcenia i niesienia im pomocy.

Egoizm to bez wątpienia cnota. Dla każdej rozumnej jednostki książka obowiązkowa. Dobre źródło wiedzy dla kogoś, kto dopiero krystalizuje swoją indywidualną wizję świata pod względem moralnym. Dla idealistów pełnych empatii może wydawać się ona napisana zbyt ciężkim i niezrozumiałym językiem, a także zrujnować ich całe dotychczasowe postrzeganie świata.

"W rozumieniu etyczno – psychologicznym indywidualizm domaga się, aby człowiek myślał i formułował osądy samodzielnie, niczego nie ceniąc wyżej od autonomii swojego intelektu."

Książka nie ma ciągłej narracji, jest zbiorem esejów.

Skontrastujmy ze sobą dwie jednostki. Jedna jest w pełni skupiona na sobie i swoim życiu, a druga na wszystkim dookoła tylko nie sobie. Co prowadzi do rozwoju, a co do wojny? Autorzy bez żadnej litości uwydatniają wady kolektywistycznej i altruistycznej wizji świata, ale również podają coś, co może ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór esejów Rand i Brandena zawierający próbę zdefiniowania obiektywnej etyki opartej na przyznaniu jednostkowemu życiu ludzkiemu roli źródła wszelkich wartości. Doprowadzić ma to do postawy racjonalnego egoizmu, czyli takiej perspektywy moralnej, w której dobre jest to, co przyznaje każdej jednostce tyle, ile jej się racjonalnie należy. Odrzuca się tym samym pogląd o moralnej wyższości nieuzasadnionego poświęcenia względem innych. W esejach przedstawione są zarówno teoretyczne podstawy takiej obiektywnej etyki jak i jej konsekwencje na gruncie relacji międzyludzkich i polityki.

Przy ocenie dziełka warto chyba zacząć do zaznaczenia, że pozycja nie jest filozofią w sensie ścisłym. Rand odnosi się krytycznie do potocznej wizji moralności w wersji chrześcijańskiej i/lub socjalistycznej. Nie nawiązuje dyskusji z nurtami filozoficznymi oraz nie wydaje się świadoma korespondencji swojej koncepcji z niektórymi z nich. Przedstawia swoją koncepcję jako filozoficzną nowość, kiedy jest to w istocie pozycja Spinozjańska, nieco spłycona, bo oparta na gruncie naturalistycznym. Rand nie prezentuje też filozoficznej konsekwencji, jej tezy są nieuzasadnione, pisze raczej co ona sobie uważa, nie dbając o filozoficzne uprawomocnienie swoich tez. Tyle w temacie "filozofii obiektywizmu".

Biorąc jednak powyższe w nawias "Cnota egoizmu" jest niewątpliwie pozycją wartościową. Ważne jest bowiem to, co autorzy chcą nam przekazać. Na bezgranicznym poświęceniu nie zyskuje bowiem tak naprawdę nikt i nie musi być to wcale teza egoistyczna. Sama Rand zaznacza wielokrotnie, że jej koncepcja wręcz promuje poświęcenie dla innych, o ile ma to odpowiednie uzasadnienie. To po co ta kłótnia o słowa?

Zbiór esejów Rand i Brandena zawierający próbę zdefiniowania obiektywnej etyki opartej na przyznaniu jednostkowemu życiu ludzkiemu roli źródła wszelkich wartości. Doprowadzić ma to do postawy racjonalnego egoizmu, czyli takiej perspektywy moralnej, w której dobre jest to, co przyznaje każdej jednostce tyle, ile jej się racjonalnie należy. Odrzuca się tym samym pogląd o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasami za dużo wałkowania tych samych tematów i przekraczana granica filozofowania a zwykłej propagandy.
Kobieta też mogłaby wyciągnąć trochę kij z ..., bo stwierdza, że moda na czarnych charakterów w filmie jest dowodem moralnej szarości i zgnicia społeczeństwa...

Czasami za dużo wałkowania tych samych tematów i przekraczana granica filozofowania a zwykłej propagandy.
Kobieta też mogłaby wyciągnąć trochę kij z ..., bo stwierdza, że moda na czarnych charakterów w filmie jest dowodem moralnej szarości i zgnicia społeczeństwa...

Pokaż mimo to

Jeśli ktoś jest sceptycznie nastawiony co do twórczości Eyn Rand lub chciałby jedynie streszczenia jej światopoglądu, warto zapoznać się z tą książką.
Jednak polecam pierw przeczytać Źródło i Atlas Zbuntowany, by mieć szerszy wgląd na obiektyw autorki.
Dodatkowo Ayn w Cnocie Egoizmu wykorzystuje cytaty z w/w książek, więc jeśli ktoś chciałby się wziąć za cały przekrój twórczości - obowiązkowo ta książka na końcu.

Jeśli ktoś jest sceptycznie nastawiony co do twórczości Eyn Rand lub chciałby jedynie streszczenia jej światopoglądu, warto zapoznać się z tą książką.
Jednak polecam pierw przeczytać Źródło i Atlas Zbuntowany, by mieć szerszy wgląd na obiektyw autorki.
Dodatkowo Ayn w Cnocie Egoizmu wykorzystuje cytaty z w/w książek, więc jeśli ktoś chciałby się wziąć za cały przekrój...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowanie kluczowy utwór w procesie krystalizacji charakteru jednostki. Zawiera cenne argumenty do rozważań filozoficzno-etycznych. Jednocześnie szalenie konkretne pióro Ayn Rand jest czymś ciekawym samym w sobie, bo coraz rzadszym.

Zdecydowanie kluczowy utwór w procesie krystalizacji charakteru jednostki. Zawiera cenne argumenty do rozważań filozoficzno-etycznych. Jednocześnie szalenie konkretne pióro Ayn Rand jest czymś ciekawym samym w sobie, bo coraz rzadszym.

Pokaż mimo to

Przeczytałem ją i myślę że to trucizna intelektualna. Środowiska akademickie nie ujawniają jej filozofii, nawet gdy było w liceum o filozofii XX wieku to nie było na jej temat nic powiedziane. Propagowanie takiego myślenia kończy się tym że jest znieczulica społeczna i jakieś chore ruchy społeczne gardzące biednymi i bezbronnymi. Znałem w życiu Randystów zadufani w sobie ***** (mówię prawdę), nie wiem czemu świat się tak nią podnieca, nietzsche już mniej szkodliwy. Polecam Alberta Camusa i Polskich pisarzy co akcentowali pomoc drugiej osobie.

Przeczytałem ją i myślę że to trucizna intelektualna. Środowiska akademickie nie ujawniają jej filozofii, nawet gdy było w liceum o filozofii XX wieku to nie było na jej temat nic powiedziane. Propagowanie takiego myślenia kończy się tym że jest znieczulica społeczna i jakieś chore ruchy społeczne gardzące biednymi i bezbronnymi. Znałem w życiu Randystów zadufani w sobie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dla intelektualistów (którym nie jestem). Napisana trudnym i nieco już archaicznym językiem. Nie czytam na co dzień takich dzieł, więc może nie jestem przyzwyczajona (a może po prostu jestem za głupia), ale lektura wymagała ode mnie dużego skupienia, niektóre zdania czytałam po kilka razy.
W każdym razie zabrałam się za nią, bo podobała mi się dużo późniejsza książka Nathaniela Brandena – „6 filarów poczucia własnej wartości”. Jednak to zupełnie co innego. „Cnota egoizmu” to zbiór esejów, z których (jak się dowiedziałam dopiero, gdy książka trafiła w moje ręce) autorem jedynie pięciu jest Branden. „Nic to” - pomyślałam początkowo - „i tak czytam całość”. Bardzo szybko odpadłam – chyba już w pierwszym rozdziale (który akurat napisała Ayn Rand). Dla mnie styl zbyt pretensjonalny, zbyt autorytarny, zbyt górnolotny. „No to czytam tylko Brandena” - pomyślałam następnie i tak uczyniłam, ale i tak czytałam raczej po łebkach i na siłę. Styl bardzo podobny do Rand, poza tym spodziewałam się psychologii, a to raczej filozofia/etyka.
Właściwie trudno mi się odnieść do samej treści tych esejów, mam mieszane uczucia i przede wszystkim za małą wiedzę. Są z jednej strony napisane w przekonujący sposób (aż za bardzo), ale z drugiej – zastanawiam się, czy czas nieco nie zweryfikował poglądów dotyczących np. kapitalizmu.

Książka dla intelektualistów (którym nie jestem). Napisana trudnym i nieco już archaicznym językiem. Nie czytam na co dzień takich dzieł, więc może nie jestem przyzwyczajona (a może po prostu jestem za głupia), ale lektura wymagała ode mnie dużego skupienia, niektóre zdania czytałam po kilka razy.
W każdym razie zabrałam się za nią, bo podobała mi się dużo późniejsza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to