Cnota egoizmu. Nowa koncepcja egoizmu

Nie polecam. Po przeczytaniu tego typu książek zaczynam żałować, że wynalazłem druk. Jej filozofia oparta jest na błędzie naturalistycznym. Ponadto pojęcia egoizmu i altruizmu zostały zredefiniowane tak, żeby pasowało pod tezę. Niemniej jednak w książce znajduje się kilka cennych uwag np na temat socjalizmu I kolektywizmu.

Nie polecam. Po przeczytaniu tego typu książek zaczynam żałować, że wynalazłem druk. Jej filozofia oparta jest na błędzie naturalistycznym. Ponadto pojęcia egoizmu i altruizmu zostały zredefiniowane tak, żeby pasowało pod tezę. Niemniej jednak w książce znajduje się kilka cennych uwag np na temat socjalizmu I kolektywizmu.

odważna ale dobitna ... "Każdy człowiek ma wyłączne prawo do dysponowania swoim życiem" bo jak Rand pisze w Hymnie "Moje szczęście nie jest środkiem do żadnego celu. Ono samo w sobie jest celem. Samo w sobie jest zamierzeniem.
Nie jestem też narzędziem do użytku innych. Nie jestem służącym ich potrzeb. Nie jestem bandażem na ich rany. Nie jestem ofiarą na ich ołtarzach.
Jestem człowiekiem. Cud mego istnienia jest moim, aby go posiadać i trzymać, moim, aby go pilnować, moim, aby go używać, moim, aby przed nim klęczeć!
Nie oddam moich skarbów ani ich nie rozdzielę. Fortuna mojego ducha nie będzie rozmieniona na monety z mosiądzu i rzucona na wiatr jak jałmużna dla ubogich duchem. Dopilnuję moich skarbów, mojej myśli, mojej woli, mojej wolności. A WOLNOŚĆ jest z nich największym.
Nie jestem dłużnikiem mych braci ani ich wierzycielem. Nikogo nie proszę, aby żył dla mnie, ani ja nie będę żył dla innych. Nie pożądam żadnej ludzkiej duszy ani moja dusza nie należy do nich, by jej pożądali.
Nie jestem wrogiem ani przyjacielem moich braci, lecz dla każdego z nich tym, na co sobie zasłużył. I aby zyskać moją miłość, moi bracia muszą zrobić więcej niż tylko się narodzić." ... bo czy zdrowy, szczery, bezinteresowny i bez oczekiwań altruizm istnieje ???

odważna ale dobitna ... "Każdy człowiek ma wyłączne prawo do dysponowania swoim życiem" bo jak Rand pisze w Hymnie "Moje szczęście nie jest środkiem do żadnego celu. Ono samo w sobie jest celem. Samo w sobie jest zamierzeniem.
Nie jestem też narzędziem do użytku innych. Nie jestem służącym ich potrzeb. Nie jestem bandażem na ich rany. Nie jestem ofiarą na ich...

Równie beznadziejna jak cała reszta książek tej autorki.

Równie beznadziejna jak cała reszta książek tej autorki.

Druga książka tej autorki, którą przeczytałam i mi się spodobała. Wiele razy się do Atlasu odnosi, podoba mi się jej spojrzenie oraz gościnnych tekstów w tej książce. 

Jest to książka dla osób, których interesuję filozofia :) 

Druga książka tej autorki, którą przeczytałam i mi się spodobała. Wiele razy się do Atlasu odnosi, podoba mi się jej spojrzenie oraz gościnnych tekstów w tej książce. 

Jest to książka dla osób, których interesuję filozofia :) 

Interesująca próba obrony utopi.

Interesująca próba obrony utopi.

To jedna z tych książek, które trzeba przeczytać dwa razy. Nie dlatego, że czegoś się nie zrozumiało, ale dlatego, że po przeczytaniu dużo się o niej myśli. I trzeba koniecznie to wtedy jeszcze zrewidować. Warto!

To jedna z tych książek, które trzeba przeczytać dwa razy. Nie dlatego, że czegoś się nie zrozumiało, ale dlatego, że po przeczytaniu dużo się o niej myśli. I trzeba koniecznie to wtedy jeszcze zrewidować. Warto!

Książka nie ma ciągłej narracji, jest zbiorem esejów.

Skontrastujmy ze sobą dwie jednostki. Jedna jest w pełni skupiona na sobie i swoim życiu, a druga na wszystkim dookoła tylko nie sobie. Co prowadzi do rozwoju, a co do wojny? Autorzy bez żadnej litości uwydatniają wady kolektywistycznej i altruistycznej wizji świata, ale również podają coś, co może ją zastąpić.

Zaprezentowana została etyczna perspektywa, w której gloryfikuje się ludzi, którzy chcą kolonizować Marsa i porównana została ona z wizją, w której jednostki chcą dostosować cały świat do innych jednostek potrzebujących pomocy w imię nieuzasadnionego altruistycznego poświęcenia i niesienia im pomocy.

Egoizm to bez wątpienia cnota. Dla każdej rozumnej jednostki książka obowiązkowa. Dobre źródło wiedzy dla kogoś, kto dopiero krystalizuje swoją indywidualną wizję świata pod względem moralnym. Dla idealistów pełnych empatii może wydawać się ona napisana zbyt ciężkim i niezrozumiałym językiem, a także zrujnować ich całe dotychczasowe postrzeganie świata.

"W rozumieniu etyczno – psychologicznym indywidualizm domaga się, aby człowiek myślał i formułował osądy samodzielnie, niczego nie ceniąc wyżej od autonomii swojego intelektu."

Książka nie ma ciągłej narracji, jest zbiorem esejów.

Skontrastujmy ze sobą dwie jednostki. Jedna jest w pełni skupiona na sobie i swoim życiu, a druga na wszystkim dookoła tylko nie sobie. Co prowadzi do rozwoju, a co do wojny? Autorzy bez żadnej litości uwydatniają wady kolektywistycznej i altruistycznej wizji świata, ale również podają coś, co może ją...

Zbiór esejów Rand i Brandena zawierający próbę zdefiniowania obiektywnej etyki opartej na przyznaniu jednostkowemu życiu ludzkiemu roli źródła wszelkich wartości. Doprowadzić ma to do postawy racjonalnego egoizmu, czyli takiej perspektywy moralnej, w której dobre jest to, co przyznaje każdej jednostce tyle, ile jej się racjonalnie należy. Odrzuca się tym samym pogląd o moralnej wyższości nieuzasadnionego poświęcenia względem innych. W esejach przedstawione są zarówno teoretyczne podstawy takiej obiektywnej etyki jak i jej konsekwencje na gruncie relacji międzyludzkich i polityki.

Przy ocenie dziełka warto chyba zacząć do zaznaczenia, że pozycja nie jest filozofią w sensie ścisłym. Rand odnosi się krytycznie do potocznej wizji moralności w wersji chrześcijańskiej i/lub socjalistycznej. Nie nawiązuje dyskusji z nurtami filozoficznymi oraz nie wydaje się świadoma korespondencji swojej koncepcji z niektórymi z nich. Przedstawia swoją koncepcję jako filozoficzną nowość, kiedy jest to w istocie pozycja Spinozjańska, nieco spłycona, bo oparta na gruncie naturalistycznym. Rand nie prezentuje też filozoficznej konsekwencji, jej tezy są nieuzasadnione, pisze raczej co ona sobie uważa, nie dbając o filozoficzne uprawomocnienie swoich tez. Tyle w temacie "filozofii obiektywizmu".

Biorąc jednak powyższe w nawias "Cnota egoizmu" jest niewątpliwie pozycją wartościową. Ważne jest bowiem to, co autorzy chcą nam przekazać. Na bezgranicznym poświęceniu nie zyskuje bowiem tak naprawdę nikt i nie musi być to wcale teza egoistyczna. Sama Rand zaznacza wielokrotnie, że jej koncepcja wręcz promuje poświęcenie dla innych, o ile ma to odpowiednie uzasadnienie. To po co ta kłótnia o słowa?

Zbiór esejów Rand i Brandena zawierający próbę zdefiniowania obiektywnej etyki opartej na przyznaniu jednostkowemu życiu ludzkiemu roli źródła wszelkich wartości. Doprowadzić ma to do postawy racjonalnego egoizmu, czyli takiej perspektywy moralnej, w której dobre jest to, co przyznaje każdej jednostce tyle, ile jej się racjonalnie należy. Odrzuca się tym samym pogląd o...

Czasami za dużo wałkowania tych samych tematów i przekraczana granica filozofowania a zwykłej propagandy.
Kobieta też mogłaby wyciągnąć trochę kij z ..., bo stwierdza, że moda na czarnych charakterów w filmie jest dowodem moralnej szarości i zgnicia społeczeństwa...

Czasami za dużo wałkowania tych samych tematów i przekraczana granica filozofowania a zwykłej propagandy.
Kobieta też mogłaby wyciągnąć trochę kij z ..., bo stwierdza, że moda na czarnych charakterów w filmie jest dowodem moralnej szarości i zgnicia społeczeństwa...

Jeśli ktoś jest sceptycznie nastawiony co do twórczości Eyn Rand lub chciałby jedynie streszczenia jej światopoglądu, warto zapoznać się z tą książką.
Jednak polecam pierw przeczytać Źródło i Atlas Zbuntowany, by mieć szerszy wgląd na obiektyw autorki.
Dodatkowo Ayn w Cnocie Egoizmu wykorzystuje cytaty z w/w książek, więc jeśli ktoś chciałby się wziąć za cały przekrój twórczości - obowiązkowo ta książka na końcu.

Jeśli ktoś jest sceptycznie nastawiony co do twórczości Eyn Rand lub chciałby jedynie streszczenia jej światopoglądu, warto zapoznać się z tą książką.
Jednak polecam pierw przeczytać Źródło i Atlas Zbuntowany, by mieć szerszy wgląd na obiektyw autorki.
Dodatkowo Ayn w Cnocie Egoizmu wykorzystuje cytaty z w/w książek, więc jeśli ktoś chciałby się wziąć za cały przekrój...