Życie jest jednak przewrotne. Jednego dnia odkrywasz, że Miłosz napisał powieść science fiction, a kolejnego Gombrowicz straszy cię gotycką powieścią grozy. „Opętani” to dziwna, bo normalna książka, a małoszycki dżentelmen przecież nie słynął z twórczej przeciętności. Żadnych repetytywnych zdań jak w „Kosmosie”, żadnej wzmianki o gębach jak w „Ferdydurke”. Hmmm.

Na początku oddajmy Bogu, co boskie, cesarzowi co cesarskie - Gombro zstąpił z niebios i poplamił surdut literaturą gatunkową, ale zrobił to z wielkim kunsztem, z takim technicznym ACH i OCH! Ta świadomość tworzonej treści, jak w scenie z profesorem Skolińskim w nawiedzonej komnacie, gdzie na odcinku ledwie pojedynczych słów buduje napięcie grozy godne mistrzów tego rzemiosła, pozwala sądzić, że dla WG podszycie się pod autora romansów, kryminałów czy historii grozy to igraszka. (Mimo że sam mówił, że pisanie powieści złej jest przynajmniej tak samo trudne jak dobrej). Ale czy autor faktycznie zrobił sobie jaja? Czy „Opętani” to jakaś błazenada, która jest tym dziwna, że normalna? O to nie pytajmy specjalistów, chyba że chcemy patrzeć, jak zaczną się kłócić. Moim, całkowicie prywatnym i ignoranckim zdaniem, autor „przyznał się” do utworu po 30 latach w sposób tak lapidarny i byle jaki, że świadczy to tylko o tym, że coś mu się nie powiodło i żadna wspominka nie była konieczna. Ale skoro powieść jest technicznie dobrym czytadłem, to co mogło się nie udać? Zapewne sukces komercyjny; Kurier Codzienny i Ekspres Poranny wydawały ją z podpisem „Z. Niewieski”, a przecież przybrane, zmyślone nazwisko nie mogło dać książce chodliwego znaku towarowego. Również synkretyzm gatunkowy i pewna techniczna finezja nie skusiły czytelnika masowego, który miał na podorędziu sprawdzone, poczytne marki dwudziestolecia. A skoro powieść nie dała ani prestiżu, ani gotówki, nie była też żadną istotną cezurą, to po co przypominać jej tytuł w kontekście innymi niż przy okazji?

Bardzo polecam sięgnięcie po takiego Gombrowicza na przełamanie stereotypów z kanonu lektur.

Życie jest jednak przewrotne. Jednego dnia odkrywasz, że Miłosz napisał powieść science fiction, a kolejnego Gombrowicz straszy cię gotycką powieścią grozy. „Opętani” to dziwna, bo normalna książka, a małoszycki dżentelmen przecież nie słynął z twórczej przeciętności. Żadnych repetytywnych zdań jak w „Kosmosie”, żadnej wzmianki o gębach jak w „Ferdydurke”. Hmmm.

Na...