Kolejna powieść niestety zapomnianego obecnie autora – Juliusza Dankowskiego. Napisana w podobnej konwencji jak „Europa nie pozwoli”, czyli absolutna dominacja krótkich spotkań i dialogów z udziałem naszych rodaków (tym razem ze Lwowa a nie z Warszawy) wielkich lat siedemdziesiątych XIX-wieku. Nadawałaby się świetnie na niskobudżetowy film telewizyjny (większość akcji w studiu) lub nawet na teatr telewizji (o ile coś takiego jeszcze funkcjonuje).
Oto zbliżający się konflikt na Bałkanach uaktywnia europejską dyplomację. Zanosi się na kolejne starcie Rosji z Turcją, a wszyscy wielcy (Anglia, Prusy, Austria) chcą przy okazji jak nie uszczkną coś dla siebie, to przynajmniej nie pozwolić na wzmocnienie rywali i ich aliantów.
I tu nagle na ciekawy pomysł wpada kilku polskich „kawiarnianych polityków” ze Lwowa, nie znanych szerokiemu ogółowi.
Mimo tego, że nasze ziemie i elity nie podniosły się jeszcze po klęsce Powstania Styczniowego i zsyłkach, próbują stworzyć wrażenie, że nasz kraj gotowy jest na kolejną insurekcję. A w jaki sposób to robią i na kim robią odpowiednie wrażenie, a na kim nie? Warto przeczytać, aby się przekonać.
Styl Dankowskiego jest bardzo łatwy do czytania, książkę można pochłonąć „na raz”. Ale lepiej sobie dawkować, aby nie przeoczyć historycznych i literackich aluzji, szczególnie pod koniec książki. Książka warta polecenia. Szkoda, że nie jest wznawiana.

Kolejna powieść niestety zapomnianego obecnie autora – Juliusza Dankowskiego. Napisana w podobnej konwencji jak „Europa nie pozwoli”, czyli absolutna dominacja krótkich spotkań i dialogów z udziałem naszych rodaków (tym razem ze Lwowa a nie z Warszawy) wielkich lat siedemdziesiątych XIX-wieku. Nadawałaby się świetnie na niskobudżetowy film telewizyjny (większość akcji w...