Kolejna powieść wielkiego Nabokova, która dotarła do mnie bardzo umiarkowanie, w towarzystwie takiego chłodno-ironicznego podmuchu, który zawiewa wraz z otwarciem każdej powieści słynnego Rosjanina. Niestety, sam sobie tę lekturę zepsułem przez dobranie się do wykładów i pism autora. Niezły był z niego buc, co widać już w przedmowach do wydań anglojęzycznych — pogarda do odczytań innych niż estetyczne (czyli zdaniem autora filisterskich) albo (regularne) drwiny z „delegacji wiedeńskiej”, czyli psychoanalityków i badań psychologicznych w literaturze w ogóle — to tylko parę sposobów, w jakich ostentacyjnie manifestuje swoje racje VN, który zachowuje się trochę jak gburowaty wujek na weselu, obok którego nikt nie chce siedzieć, chociaż tu i tak był dużo bardziej stonowany, niż, na przykład, w przedmowie do „Zaproszenia na egzekucję”, bo tam to dopiero zrobił teatrzyk przesmradzania. (Kafka? Żadnej Kafki nie czytałem. Orwell? To dla starych bab).

„Obrona Łużyna” to bardzo dobrze napisana powieść o barierze komunikacyjnej, która dzieli nieco autystycznego głównego bohatera od otaczającej go rodziny i społeczeństwa, a wszystko kończy się, łubudu, szaleństwem. Napisane lekko, zwiewnie, z zaskakującymi przyspieszeniami akcji, zmianą optyki (to ciekawe, na przykład, jak przyszła żona widzi protagonistę), pełna technicznych sztuczek, którymi ich architekt chwali się już od pierwszej strony przedsłowia. Niestety, literatura dla Nabokova to tylko kokardka na bucie - produkował techniczne majstersztyki, ale pustostany. Ta historia jest po prostu historią, zwykłą syntetyczną historią. Może gdybym żył w czasach, gdy królował strukturalizm, to biłbym brawo gołymi piętami w przerwie od pokłonów, ale dzisiaj zdecydowanie wolę literaturę bardziej „uduchowioną” (nie kojarzyć z kategoriami religijnymi).

Kolejna powieść wielkiego Nabokova, która dotarła do mnie bardzo umiarkowanie, w towarzystwie takiego chłodno-ironicznego podmuchu, który zawiewa wraz z otwarciem każdej powieści słynnego Rosjanina. Niestety, sam sobie tę lekturę zepsułem przez dobranie się do wykładów i pism autora. Niezły był z niego buc, co widać już w przedmowach do wydań anglojęzycznych — pogarda do...