Dawno nie przeżyłem tak dziwnej przygody jak podczas czytania tej książki, chyba ostatnio podczas poszukiwania straconego czasu z pewnym Marcelem. Najpierw był zachwyt, taki mniej więcej stustronicowy. Zaczęło mi się nawet coś wydawać, mianowicie że znalazłem najodpowiedniejszy dla mnie typ powieści. A potem był zjazd, straszny. Uderzył we mnie infantylizm, pretensjonalność, świadome, nieświadome, nie wiem, niemniej były faktem. Zrobiło się tak źle, że rozważałem nawet porzucenie lektury i miałem nadzieje, że może w końcu przestaną mi się wydawać różne rzeczy. Brnąłem jednak dalej przez coraz większe błoto tylko po to by potem żałować decyzji o dokończeniu lektury. I nagle na ostatnich kilkudziesięciu stronach zaświeciło słońce, nie dosłownie oczywiście, ale tak zaświeciło, że zacząłem, znowu smakować to danie nożem i widelcem, pomalutku, czytając większość tekstu po kilka razy aby nie umknęło mi ani jedno słowo, ani jedna genialna myśl, spostrzeżenie. Summa summarum kończyłem lekturę z żalem, że to już koniec i ochotą na jeszcze. Pomimo zadziwiających mielizn ilość genialnych, dających do myślenia kwestii dotyczących natury człowieka i w ogóle wszechrzeczy była w tej książce imponująca. Czy zapomnę tę lekturą? Nie sądze abym dał radę. I ostatnia kwestia. Taka powieść została bestselerem? Serio? Żyjemy Szanowni zatem, jeszcze nie zginelim, moim skromnym oczywiście.

Dawno nie przeżyłem tak dziwnej przygody jak podczas czytania tej książki, chyba ostatnio podczas poszukiwania straconego czasu z pewnym Marcelem. Najpierw był zachwyt, taki mniej więcej stustronicowy. Zaczęło mi się nawet coś wydawać, mianowicie że znalazłem najodpowiedniejszy dla mnie typ powieści. A potem był zjazd, straszny. Uderzył we mnie infantylizm,...