Jest to druga książka tej autorki, którą przeczytałam. Pierwszą była "To już nie ma znaczenia". Z tymi książkami mam mieszaną relację. Z jednej strony chciałabym potrafić pisać tak pięknie jak Joanna Jagiełło, a z drugiej wiem, że czasami coś się nie sprawdzi, zaszwankuje, lub zwyczajnie nie są to książki dla każdego.
Po kolejną książkę Joanny Jagiełło sięgnęłam jednak dlatego, że uważam, że warto, i że zwyczajnie te książki doceniam, lubię, skłaniają mnie do refleksji.

Na początku zaznaczę, że będę się starać, aby moja opinia była jak najbardziej uzasadniona, mogą się więc pojawić w niej spojlery.

Zacznijmy od początku. Początkowo, gdy zaczęłam wchodzić w ten świat, to naprawdę niesamowicie się wciągnęłam. Autorka ma to do siebie, że pisze bardzo sprawnie, w sposób przemyślany skleja ze sobą słowa i historie postaci. Poza tym jej historie są takie, jakie próbuje stworzyć - realistyczne.
Mamy opis gwałtu, albo niewygodne tematy. Specjalnie. Specjalnie, żeby o nich nie milczeć, żeby spróbować o nich rozmawiać.
Mamy niedopowiedzenia w postaci nierozwiązanych relacji, niechęci do mówienia sobie wszystkiego. Specjalnie, żeby czuć że tam nie gra, że może my byśmy zrobili to inaczej.
No właśnie, a jakie my mamy prawo stawiać się w sytuacji tych bohaterów i mówić "powiedz jej! wytłumacz jej to! no przecież ja bym to zrobił/a", jeśli nie jesteśmy nimi?
Książki tej autorki, z którymi miałam do czynienia to opowieści, które nie boją się być. To znaczy - jeśli ma być w nich coś co wzbudza w nas emocje, nawet takie jak złość - to będzie, bo ma to jakiś cel.
To nie są kolejne lekkie młodzieżówki.
To książki, które naprawdę - gdy znajdziemy w nich to coś, a nieraz nawet kawałek siebie, często w takich niuansach - to chcemy je pokazać bliskiej osobie, żeby nas poznała, żeby ją nakłonić do spostrzeżeń, rozmyślań, rozmowy.
Trzeba być tylko uważnym czytelnikiem i wyłapywać te niuanse.
Autorka jest uważna. Patrzy na ludzi i trafnie obserwuje ich emocje, uczucia, życie.
Obserwuje to jak każdy z nas jest inny. Czuć w tej książce pewnego rodzaju ciepło i słowa "rozumiem cię".

Książce dałabym 10/10, ale nie zrobię tego, i napiszę teraz dlaczego:
historia jest skonstruowana w sposób dobry, skłaniający do rozmyślań, są ciekawe przemyślenia, narracje. Dodatkowym urokiem jest zastosowanie wstawek niby to z książki "motywacyjnej". Jest to świetnie skonstruowany zabieg pisarski pasujący do opowieści.
Książka jest ładnie wydana - po raz kolejny w podobnym formacie jak druga, oraz z małą czcionką i ładna wizualnie.
Nie daję jej 10/10 tylko 8/10, ponieważ odczułam w pewnym momencie natłok wszystkiego, takie trochę zabranie tej historii z realizmu. Za duże nakumulowanie na postaci. Ciężko to wyjaśnić, ale jakoś nie widzę tego, żeby mama z depresją nagle pogodziła się z córką, nagle coś do niej dotarło, tak w zasadzie po jednej kłótni po której - znów- nagle wszystko wróciło do normy, znów - nagle - wraca do ich ojca i nagle bez żadnych przeprosin, niczego, żadnego budowania relacji od nowa są razem. Jakoś nie widzę tego, że to co zrobił prześladowca, choćby z narkotykami, przy ojcu policjancie drugiego bohatera, jakoś nie wyjdzie na światło dzienne, tak jak z tym śledzeniem, gwałtem. Jakoś nie widzę tego spontanicznego ślubu Marysi i nagle dziecko po roku, z takim niedopowiedzeniem, czy skłamała na temat ciąży czy nie, w ogóle postać Marysi jest tu postacią zdecydowanie mało zadbaną, tak jak relacja rodziców Adama, tu można by popracować literacko więcej w tym zakresie a zostaje niejako zepchnięte na drugi plan.

Jakoś nie widzę tak samo tego, że Adam jest gejem katolikiem i akurat przez to molestował go ksiądz. No i w ogóle ten wątek tej wiary jest tutaj bardzo słabo rozwiązany, jakby tylko, bardzo brzydko mówiąc, tak trochę polizany po wierzchu. Myślę, że można by w rozmyślania głównego bohatera i konflikt wewnętrzny wejść głębiej. Podobnie się czułam też z Magdą, która czasami mnie nawet irytowała, bo wydawała się czasami taka nieprzystępna, a zarazem wszystko -wiedząca - tak jak z tą relacją z nią i Adamem. Rozumiem, że była zagubiona, ale jeśli tak, to dlaczego nie zdecydowała się z nim na rozmowę?

I tu właśnie mamy te zabiegi autorki. Że nie dostajemy tego, czego byśmy chcieli. Że pisze inne zakończenie dla tych naszych postaci. Że tak się frustrujemy, że tak byśmy chcieli, żeby te osoby ze sobą rozmawiały, bo właśnie wszędzie tu tej rozmowy brakuje. I pyk - pstryczek w nos - rozmowy nie ma i nie będzie. Chyba, że któreś z nich do tego dojrzeje. A czy proces dojrzewania nastąpi? Po rozmowie Marysi z Adamem czy próbie stworzenia nowej rodziny przy rodzicach Magdy, możemy po cichu mieć nadzieję, że tak.



Dopisek: Zapomniałam wspomnieć o bardzo istotnej rzeczy. Autorka daje nam informację o tym, że książka powstała przez rozmowę z pewnym chłopakiem o odmiennej orientacji. Dodatkowo autorka zapoznała się z różnymi kobiecymi forami i wypowiedziami różnych osób.

Jest to druga książka tej autorki, którą przeczytałam. Pierwszą była "To już nie ma znaczenia". Z tymi książkami mam mieszaną relację. Z jednej strony chciałabym potrafić pisać tak pięknie jak Joanna Jagiełło, a z drugiej wiem, że czasami coś się nie sprawdzi, zaszwankuje, lub zwyczajnie nie są to książki dla każdego.
Po kolejną książkę Joanny Jagiełło sięgnęłam jednak...