Dotychczas moje jedyne podróże po Izraelu to te odbywane na kartach książek. Jedną z ich jest „Na ziemi Izraela” Amosa Oza. Książka będąca zbiorem reportaży ukazała się pierwotnie w 1983 i wywołała spore zamieszanie. Autor, sam należący do niereligijnej lewicy, oddał w niej bowiem głos niemal wyłącznie ludziom z drugiej strony politycznej barykady. Wchodził do zatłoczonych kawiarni, redakcji, spotykał się sam na sam, z tymi, którzy przez jego stronę byli zaciekle krytykowani i zwalczani. Jak mówili ci „inni” – wręcz pogardzani, demonizowani, a przede wszystkim kompletnie niezrozumiani.
Z tego, co wiem, krytyka pochodziła przede wszystkim ze środowiska samego Oza. „Po coś z nimi gadał?” No cóż, chwała mu, że gadał. Zamykanie się na punkt widzenia drugiej strony jest dla każdej wspólnoty destrukcyjne. W jednej z miejscowości zwolennicy Begina, Żydzi pochodzący z krajów Maghrebu, którzy uważali, że są traktowani jak obywatele drugiej kategorii, mówią do pisarza tak: „Cały wasz problem polega na tym, że wciąż nie pogodziliście się z tym, że Begin jest premierem. Dla was jest śmieciem, nie premierem. Nic podobnego nie dzieje się w żadnym innym państwie. Szalejecie od pięciu lat, niech całe państwo stanie w płomieniach, was to nie obchodzi, najważniejsze to odzyskać władzę. Tak powinna się zachowywać opozycja? Donosić na nas przed całym światem? Szkalować?” Ciekawe, czy ówczesnej opozycji dało to do myślenia. Książka bardzo ciekawa, polecam.

Dotychczas moje jedyne podróże po Izraelu to te odbywane na kartach książek. Jedną z ich jest „Na ziemi Izraela” Amosa Oza. Książka będąca zbiorem reportaży ukazała się pierwotnie w 1983 i wywołała spore zamieszanie. Autor, sam należący do niereligijnej lewicy, oddał w niej bowiem głos niemal wyłącznie ludziom z drugiej strony politycznej barykady. Wchodził do zatłoczonych...