Wiele książek satyrycznych - czy to z opowiadaniami, czy to z wierszami bądź fraszkami - starzeje się w sposób wręcz bezwstydnie szybki. Najczęściej wiąże się to z przeminięciem obśmiewanej epoki, ale bywa, że i językowo rzecz średnio już się broni, zalatując stadem moli obżartych ciocinym wełnianym kocem.

"Miniatury" Brudzińskiego też są pomnikiem swojej epoki, ale trzeba przyznać, że wciąż dają się czytać z uśmiechem na twarzy. Zaserwowane tu opowiadania są dość absurdalnego rodzaju, niekiedy z zaskakująco ładną grą słów, a i luźne myśli potrafią błysnąć wciąż aktualnym sensem. W tym wszystkim trochę zatrważające jest to, że niektóre z bolączek słusznie upadłego systemu jakoś tak zaczynają wracać ostatnimi czasy...

Oczywiście nie ma się co oszukiwać - obcowanie z "Miniaturami" nie będzie niezapomnianą ucztą. Z pewnością jednak nieco poprawi humor.

Na koniec dwa drobne cytaty:

"Bo ja jestem z prowincji - tej, co to była zabita deskami, potem przeorały ją głębokie przemiany, a teraz znów jest zabita deskami, tylko ich kupić nigdzie nie można."

"Przyjaciel - człowiek, który szkodzi ci całkiem bezinteresownie."

Wiele książek satyrycznych - czy to z opowiadaniami, czy to z wierszami bądź fraszkami - starzeje się w sposób wręcz bezwstydnie szybki. Najczęściej wiąże się to z przeminięciem obśmiewanej epoki, ale bywa, że i językowo rzecz średnio już się broni, zalatując stadem moli obżartych ciocinym wełnianym kocem.

"Miniatury" Brudzińskiego też są pomnikiem swojej epoki, ale trzeba...