Każdy rozdział książki opowiada historię terapii innego pacjenta. Poprzedzają je i wieńczą krótkie rozdziały nakreślające refleksje autorki na temat psychoterapii, czynników leczących, błędów psychoterapeutów i nieadekwatnych dogmatów. Książka wzbudziła we mnie sporo wątpliwości i obiekcji. Wielokrotnie miałem wrażenie, że interwencje lub styl pracy obrany przez autorkę jest nadmiernym przekroczeniem granic i służy bardziej zaspakajaniu jej potrzeb, aniżeli wspieraniu pacjentów. Z jednej strony, jako że książka oryginalnie wydana została w 2004 roku, zawiera sporo polemiki z archaicznymi elementami psychoterapii psychoanalitycznej, od których już w miarę powszechnie się (zupełnie zasadnie) odchodzi. Z drugiej, wątki takie jak kontakt fizyczny, kontakt między sesjami, ujawnianie własnych doświadczeń, czy przyjaźń z pacjentami są jak najbardziej aktualne i dyskusja na temat tego, gdzie leżą etyczne granice i uzasadnione merytorycznie zasady jest niezwykle ważna, szczególnie w obliczu braku regulacji ustawowych wokół zawodu psychoterapeuty. Niestety, autorka raczej reprezentuje stanowisko że granice leżą tam, gdzie ona je wyznaczy. Przedstawia ona swój własny pogląd na to, jak terapia wyglądać powinna, a jak nie. Poparty jest on jej bogatym, ale jednak jedynie indywidualnym doświadczeniem. Brak w książce odniesień do badań, artykułów, czy innych opracowań. Jedynie kilkukrotne wtrącenia doświadczeń znajomych terapeutów, czy przytoczenie słów superwizora. Wartościowe w książce Lillian B. Rubin jest zwrócenie uwagi na to, jak ważna w terapii (i w życiu) jest relacja. Faktycznie jest to ważny element, który można zatracić stosując schematy, reguły i procedury terapeutyczne zgodnie z najnowszą wiedzą z zakresu psychoterapii. Wydaje mi się jednak, że jedno z drugim z zasady się nie wyklucza, a niestety autorka przytacza przykłady, w których buduje relacje z pacjentami kosztem przekraczania granic (np. opowiadając pacjentowi szczegółowo o własnych doświadczeniach z dzieciństwa). Owszem to zbliża w relacji i buduje więź, ale może prowadzić do uwikłania, które potem uniemożliwi inne korekcyjne doświadczenia (np. konfrontacji albo związane z wyrażaniem złości). Moim zdaniem całość ma trochę zabarwienie narcystyczne, a autorka nakreśla dychotomiczne podejście ja vs oni (w tym wypadku inni psychoterapeuci), w myśl: „ja odkryłam sposób i robię lepiej niż ci wszyscy inni co się stosują do jakichś ustalonych reguł”. A gdzie, jak nie w tak wrażliwym obszarze, jak psychoterapia, potrzebujemy rzetelnej wiedzy, merytorycznego podejścia i działań popartych czymś więcej, niż „ja tak czuję”. Szczególnie, gdy psychoterapeutą może być (dosłownie) każdy, z uwagi na brak ustawowych regulacji.

Każdy rozdział książki opowiada historię terapii innego pacjenta. Poprzedzają je i wieńczą krótkie rozdziały nakreślające refleksje autorki na temat psychoterapii, czynników leczących, błędów psychoterapeutów i nieadekwatnych dogmatów. Książka wzbudziła we mnie sporo wątpliwości i obiekcji. Wielokrotnie miałem wrażenie, że interwencje lub styl pracy obrany przez autorkę...