Jakiś czas temu do moich rąk trafiła książka jakże inna od większości które czytam. Ludzie Boga nie jest to powieść, ale jest to swoisty dokument zawierający pisma mnichów z zakonu Trapistów i ówczesnego przełożonego Ojca Christiana de Chergé. Listy są pisane w Algierii w Tibhirine w latach 1974 - 1996, miejscu z którego mnisi zostali porwani i zamordowani w okrutny sposób przez grupę nieprzyjacielsko nastawioną do katolicyzmu.

Nie jest łatwo napisać o książce, która zawiera wiele treści duchowych, rozważań i jednocześnie nawołuje do pokoju, do poszanowania innych religii, do dialogu między religiami. Książka sama w sobie jest skarbnicą wiedzy i nie można przejść obok niej w sposób obojętnym. Nie jest to lektura prosta, nie należy do książek które czyta się jednym tchem. Wręcz przeciwnie. Do tych głębokich treści się wraca. Dla mnie jest bolesna świadomość, że autorzy tych tekstów jakiś czas potem ponieśli śmierć męczeńską, ale przez to dali pełne świadectwo tego, że do końca wierzyli w sens tego co czynili i komu zaufali. O czym traktuje książka? Poniżej znajdują się kolejne rozdziały. Komu mogę polecić t ę książkę? Każdemu, komu sprawy wiary nie są obce. Jednocześnie powtarzam, że nie jest to czytadło. To książka traktująca o ważnych sprawach, o których często zapominamy, albo obok których przechodzimy obojętnie. Mnie samemu jest trudno pisać o tej książce, wiedząc że osoby które ją tworzyły nie żyją. Dlatego tym bardziej polecam, aby przekonać się że na świecie istnieją ludzie, którzy wierzą głęboko w to co czynią i głoszą, oraz są gotowi oddać życie za swoją wiarę.

Jakiś czas temu do moich rąk trafiła książka jakże inna od większości które czytam. Ludzie Boga nie jest to powieść, ale jest to swoisty dokument zawierający pisma mnichów z zakonu Trapistów i ówczesnego przełożonego Ojca Christiana de Chergé. Listy są pisane w Algierii w Tibhirine w latach 1974 - 1996, miejscu z którego mnisi zostali porwani i zamordowani w okrutny sposób...