Seria o Lenie w rodzimym kraju wyszła po raz pierwszy już w 1991 roku. Świadczy to o naszym zapóźnieniu pedagogicznym. Lena chodzi do przedszkola, ma mamę i tatę. Seria zaczyna się w chwili, gdy mama Leny spodziewa się drugiego dziecka. Historyjki z każdej części opowiadane są z punktu widzenia dziecka, choć często wygląda zza nich dorosły narrator. Lena oczywiście nie chce brata, ale potem odkrywa, że to świetna sprawa. Dziewczynka jest bardzo pewna siebie, pozwala sobie czasem na złośliwości pod adresem dorosłych – tu wychodzi narrator :) Z pewnością jednak kształtuje w dziewczynkach przekonanie, że o ich wartości decyduje to, czy są dobrymi, mądrymi ludźmi. Książeczki są bardzo krótkie (ok. 40 stron), tekst jest napisany dużym drukiem, w sam raz dla 7-latek. Autorzy stosują literackie wyrażenia, na co jestem zawsze czuła, pojawiają się też zabawne neologizmy, np. mama ma ,,wybulbienie" na brzuchu, rodzice zapadli na ,,dzidziusiomanię", a brat to na początku ,,Marszczok". Przemycają także w treści naprawdę poważne słowa, typu: pouczająca pogadanka, nędzny występ, głużenie, gaworzenie. Oto próbka stylu: "Kubuś jednak nie miał chyba ochoty wyjść na ludzi ani nigdzie indziej. Za to ja o mało nie wyszłam z siebie. Różnymi sposobami próbowałam zwrócić na siebie jego uwagę, ale on zupełnie się mną nie interesował".

Seria o Lenie w rodzimym kraju wyszła po raz pierwszy już w 1991 roku. Świadczy to o naszym zapóźnieniu pedagogicznym. Lena chodzi do przedszkola, ma mamę i tatę. Seria zaczyna się w chwili, gdy mama Leny spodziewa się drugiego dziecka. Historyjki z każdej części opowiadane są z punktu widzenia dziecka, choć często wygląda zza nich dorosły narrator. Lena oczywiście nie chce...