Sam okres - XVIII i XIX wiek - oraz podtytuł ("Wspomnienia z lat dziewczęcych") kazały mi spodziewać się uroczysz wspomnień puściutkich dziewczątek, opisujących bale, ansamble, przejażdżki, flirty i pierwsze wspomnienia z życia małżeńskiego.
Owszem, "Kufer Kasyldy" zawiera wyjątki przynajmniej dwóch pamiętników, które pasują do takiego opisu: Aleksandry Tarczewskiej i Heleny Duninówny, które mogę z czystym sumieniem polecić wszystkim miłośnikom salonowych wspominków. Ale oprócz wspomnień czarujących panienek "Kufer Kasyldy" zawiera również fragmenty pamiętników działaczek społecznych, kobie szerzących oświatę, nauczycielek, pisarek i młodych kobiet zaangażowanych w działalność antyrosyjską; są tu wspomnienia pisarek, aktorek, kobiet zadających kłam obrazowi XIX wiecznej damy: niewykształconej, ograniczonej, słabej.
Paradoksalnie, "Kufer Kasyldy" okazał się lekturą bardziej feministyczną niż niejeden współczesny poważny traktat o roli kobiet i ich możliwościach - i chociaż więcej tu świadectw niezłomnego charakteru i siły przekonań niż salonowej rozrywki i zalotów na balach, wcale nie czuję się rozczarowana.

Plus przepiękny obraz XIX-wiecznej Warszawy u Heleny Duninówny i Marii Dąbrowskiej, miód na serce każdego flaneura.

Sam okres - XVIII i XIX wiek - oraz podtytuł ("Wspomnienia z lat dziewczęcych") kazały mi spodziewać się uroczysz wspomnień puściutkich dziewczątek, opisujących bale, ansamble, przejażdżki, flirty i pierwsze wspomnienia z życia małżeńskiego.
Owszem, "Kufer Kasyldy" zawiera wyjątki przynajmniej dwóch pamiętników, które pasują do takiego opisu: Aleksandry Tarczewskiej i...