Znacie to powiedzenie, że najlepsza miłość to taka, gdy nadchodzi zupełnie niespodziewanie? W postaci osoby, w której nigdy nie zamierzaliście się zakochać? Podobnie jest z książkami. Jasne, możemy sobie próbować zgadywać, którym pozycjom damy najwyższą ocenę i które z nich staną się naszymi ulubieńcami. Jednak najbardziej kochamy książki, które rozkochują nas w sobie z zupełnego zaskoczenia.

Cleo to dwudziestoletnia Brytyjka, której lada moment skończy się wiza na pobyt w Stanach. Marzy, żeby zostać malarką, i usilnie stara się odpędzić demony swojej przeszłości i rodziny. Frank to starszy od niej o dwadzieścia lat mężczyzna z prężnie działającą agencją marketingową. Ich spotkanie w sylwestrową noc 2007 roku całkowicie odmieni ich życia. Do tego stopnia, że po pół roku stają na ślubnym kobiercu.

Aż chciałoby się napisać: i żyli długo i szczęśliwie. No właśnie nie do końca, bo Coco Mellors daje czytelnikom wyjątkowo brutalny obraz pod tytułem „miłość nie zawsze wystarczy”. Autorka przeprowadza nas przez lata związku raz bardziej, raz mniej szczęśliwego między dwójką wyjątkowych, a może właśnie po prostu zwyczajnych jednostek, które obijają się o ściany oczekiwań społeczeństwa i ich znajomych. Przez problemy z odnalezieniem się w zupełnie nowym miejscu, wyrwanie z korzeniami z etapu dzieciństwa, Cleo niezdarnie próbuje zapuścić korzenie w dorosłości, z kolei Frank z każdym dniem coraz częściej zagląda do kieliszka, jednocześnie natrafiając na kogoś, kto może pomóc znaleźć mu ukojenie.

„Czymże jest ślub, rozmyślała Cleo, jeśli nie upublicznionym prywatnym marzeniem, fantazją zawieszoną pomiędzy dwoma światami jak kocia kołyska?”

To jest tak ryzykowna proza, że ciężko mi ją komukolwiek polecić. Bardzo możliwe, że jest to sytuacja pod tytułem „to po prostu był na tę książkę czas”. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie nawet jednej na tyle pewnej osoby, do której podeszłabym i od razu wcisnęłabym jej tę powieść do ręki. A jednak z drugiej strony – no nie mogę przestać o niej myśleć. Mam wrażenie, że wgryzła mi się ta książka trochę w głowę. Bo jak można przestać myśleć o tych postaciach, gdy do ostatniej strony nie wiadomo, czemu kibicować bardziej – rozstaniu, które może przyniesie w końcu ukojenie, czy walce do samego końca, nieważne jak pyrrusowe byłoby to zwycięstwo.

„– Próbujesz mnie zranić.

Zaprzeczyła ruchem głowy.

– Nie. Próbuję cię przetrwać.”

To książka wulgarnie prawdziwa, odzierająca miłość z tych wszystkich różowych dodatków, które normalnie serwuje nam popkultura w przeróżnej formie. To po prostu jest boleśnie prawdziwe. I choć rozumiem trochę porównanie do Ottessy Moshfegh na okładce, to ja poszłabym bardziej w Sally Rooney. Nie mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że to będzie wasza nowa ulubiona powieść. Bo wiem, że wielu osobom ta pozycja w ogóle się nie spodoba. Ale mogę tylko powiedzieć: dajcie jej szansę. Bo a nuż weźmie was z zaskoczenia, a taka miłość smakuje przecież najlepiej.

Kinga Kolenda