Przekleństwo współczesności polega na tym – w mojej opinii – że słuszność jest ważniejsza od treści. Tak mniej więcej miałem z nienajgorszym, ale i nienajlepszym zbiorem opowiadań Deeshy Philyaw „Sekretne życie pobożnych kobiet” (tytuł ekstra). Po takim tytule wiedzeni instynktem od razu będziemy doszukiwać się religijności w treści. A konkretnie bohaterek, które w taki czy inny sposób z nią stykać się będą i do niej ustosunkowywać. Religijność – na przykład – będzie stałą w kontrze do pożądliwości. Czarnoskóre bohaterki operują głównie właśnie na linii seks – Kościół – bycie kobietą.

Niektóre opowiadania są zajmujące inne niekoniecznie. Pierwsze opowiadania o lesbijkach jest intrygujące, a najlepiej wypada „Jak kochać się z fizykiem”. Znakomite i celnie trafiające ironią jest „Instrukcja dla żonatych chrześcijańskich mężczyzn”. Jednak nawet w tych najlepszych prześwituje słuszność. Słuszny gniew na niesprawiedliwość społeczeństwa, religii i ciągłego niezrozumienia mężczyzn i kobiet. Napisane dość czytelnym językiem nie nastręczą nikomu problemu. A szkoda.

Właśnie, bo problemów bym chciał mieć tu sporo. Niezgody oczekiwałbym, zmagania się, czy nawet dostrzeżenia w rzeczywistości czegoś więcej, niż można znaleźć choćby w gazetowym reportażu. Stąd nie przekreślam, ale też nie przeceniałbym tego zbioru.

Przekleństwo współczesności polega na tym – w mojej opinii – że słuszność jest ważniejsza od treści. Tak mniej więcej miałem z nienajgorszym, ale i nienajlepszym zbiorem opowiadań Deeshy Philyaw „Sekretne życie pobożnych kobiet” (tytuł ekstra). Po takim tytule wiedzeni instynktem od razu będziemy doszukiwać się religijności w treści. A konkretnie bohaterek, które w taki czy...

Sama najprawdziwsza prawda. Dobrze zobrazowane życie kobiet bez względu na stan posiadania, miejsce zamieszkania,kolor skóry i wiarę. Być w zgodzie ze sobą, mieć marzenia i żyć. Ale dla siebie a nie sąsiadów i księdza z parafii.

Sama najprawdziwsza prawda. Dobrze zobrazowane życie kobiet bez względu na stan posiadania, miejsce zamieszkania,kolor skóry i wiarę. Być w zgodzie ze sobą, mieć marzenia i żyć. Ale dla siebie a nie sąsiadów i księdza z parafii.

Bardzo dobre opowiadania o samotnych kobietach, wyobcowanych, poszukujących wolności. Niektóre były rewelacyjne, inne troszkę słabsze, ale tak to w zbiorze opowiadań bywa. Warto było zapoznać się z grupą tych czarnoskórych kobiet.

Bardzo dobre opowiadania o samotnych kobietach, wyobcowanych, poszukujących wolności. Niektóre były rewelacyjne, inne troszkę słabsze, ale tak to w zbiorze opowiadań bywa. Warto było zapoznać się z grupą tych czarnoskórych kobiet.

Ciekawe, ale nie wszystkie.

Ciekawe, ale nie wszystkie.

(...) W każdym z dziewięciu opowiadań ważniejsze od pobożności wydaje się coś innego, sugerowane przez motto, będące fragmentem wiersza Ansel Elkins, Autobiography of Eve: Niechaj usłyszą: ja nie upadłam. Skoczyłam ku wolności. I bohaterki Deeshy Philyaw faktycznie skaczą – mniej lub bardziej odważnie, z hałasem albo przeciwnie, po cichu, za to z ulgą pozostawiają za sobą niechciany bagaż. Na ogół są nim uwierające relacje z rodziną, partnerem albo kościołem, czasem własne lęki. Te historie zapewne nie zapadałyby w pamięć, gdyby nie religia oraz fantastycznie oddane siostrzeństwo czarnych kobiet. Aha, forma również czasem jest kapitalna.

Pełny tekst tu: https://czytankianki.blogspot.com/2023/08/skaczac-ku-wolnosci.html

(...) W każdym z dziewięciu opowiadań ważniejsze od pobożności wydaje się coś innego, sugerowane przez motto, będące fragmentem wiersza Ansel Elkins, Autobiography of Eve: Niechaj usłyszą: ja nie upadłam. Skoczyłam ku wolności. I bohaterki Deeshy Philyaw faktycznie skaczą – mniej lub bardziej odważnie, z hałasem albo przeciwnie, po cichu, za to z ulgą pozostawiają za sobą...

Ależ to było znakomite! Fakt, już sam tytuł obiecywał wiele, ale zawartość przerosła moje oczekiwania do tego stopnia, że w czasie lektury przez chwilę zapragnęłam zostać czarnoskórą kobietą pochodzącą z południa USA, bo one właśnie są bohaterkami tego zbioru dziewięciu opowiadań. Na szczęście szybko mi przeszło, bo choć opisane historie są w dużej mierze uniwersalne, to jednak czarne kobiety z południa Stanów mają – statystycznie rzecz ujmując - znacznie gorzej niż te białe z Europy, nawet jeśli jest to Europa środkowo-wschodnia.
To co poza kolorem skóry i płcią łączy opisane historie, to tytułowa pobożność. W każdej z nich przewija się – raz na pierwszym, raz na drugim, a czasem nawet na trzecim planie – wątek religii (katolickiej, w amerykańskim czyli protestanckim wydaniu). Myliłby się przy tym ten, kto tylko na tej podstawie uznałby, że to opowiadania bluźniercze czy prześmiewcze. Nie, aczkolwiek autorka jeńców nie bierze, bezlitośnie obnażając ludzką hipokryzję.
Sporo tu o matkach i o miłości, w różnych wariantach – jedno- lub dwupłciowej. Matki, miłość i religia – tak, niewątpliwie to wszystko często się łączy, przy czym rzadko wychodzi z tego coś lepszego niż koktajl Mołotowa, stosowany wewnętrznie. Autorka opiera się jednak pokusie pójścia na łatwiznę, zamiast tego gra na delikatnych instrumentach, choć emocjonalnie słowem potrafi rozjechać czytelnika lepiej niż gdyby posługiwała się czołgiem.
Opowiadania w tym zbiorze są bardzo różne, tak pod względem treści, jak i długości. Najkrótsze to ledwie cztery strony, ale jakie to strony, ludzie! Cóż bym dała za to, żeby tak pisać! (w tym miejscu chylę jednak czoła również i przed tłumaczem – świetna robota!).
Mam wrażenie, że im lepsza książka, tym trudniej mi o niej napisać. Dlatego teraz zamilknę, dodając uprzednio tylko: przeczytajcie, nie pożałujecie!

Ależ to było znakomite! Fakt, już sam tytuł obiecywał wiele, ale zawartość przerosła moje oczekiwania do tego stopnia, że w czasie lektury przez chwilę zapragnęłam zostać czarnoskórą kobietą pochodzącą z południa USA, bo one właśnie są bohaterkami tego zbioru dziewięciu opowiadań. Na szczęście szybko mi przeszło, bo choć opisane historie są w dużej mierze uniwersalne, to...

Deesha Philyaw pisze rewelacyjnie, genialnie wręcz. Opowiadania otwierają się niemal automatycznie, są klarowne i uruchamiają wyobraźnię, jak rzadko które. Konstrukcja tomu też jest fantastyczna i wielowymiarowa, serwowana z wielu perspektyw, dzięki czemu utwory tworzą kompletną całość. Już dla tych kwestii warto je przeczytać.
Niestety, tematy wydają mi się bardzo nie moje. Większość bohaterek to samotne matki wychowane w świecie religijnych dogmatów, wyobrażeń i powinności, więc żyją jakby w poprzek wyznawanych przekonań i wartości. Mimo, że autorka w posłowiu dziękuje matce i babci za religijne wychowanie, bohaterki wydają się postaciami przegranymi, umęczonymi, zgorzkniałymi i nieszczęśliwymi. W pułapce. Odebrałam te opowieści jako manifestację nieprzystawalności tradycyjnych wartości do współczesnego świata.
Dodajmy, że przedstawiony tu obraz, jest rzeczywistością właściwie bez mężczyzn. Pojawiają się incydentalnie, jedynie by spłodzić, a nie każdy czytelnik ma takie doświadczenia życiowe. Niemniej jednak, jeśli ktoś dysponuje odpornością na wyżej zasygnalizowane mankamenty/odmienności, warto tę książkę przeczytać. Polecam.

Deesha Philyaw pisze rewelacyjnie, genialnie wręcz. Opowiadania otwierają się niemal automatycznie, są klarowne i uruchamiają wyobraźnię, jak rzadko które. Konstrukcja tomu też jest fantastyczna i wielowymiarowa, serwowana z wielu perspektyw, dzięki czemu utwory tworzą kompletną całość. Już dla tych kwestii warto je przeczytać.
Niestety, tematy wydają mi się bardzo nie...

udany zbiór, czekam na następne książki pani philyaw. najlepsze opowiadania: droga siostro, ciasto z brzoskwiniami, jael

udany zbiór, czekam na następne książki pani philyaw. najlepsze opowiadania: droga siostro, ciasto z brzoskwiniami, jael

"Sekretne życie pobożnych kobiet" to krótki zbiór opowiadań, jak wskazuje tytuł, o kobietach. A dokładniej o czarnych kobietach żyjących w chrześcijańskich społecznościach.
Tu nasuwało mi się dotąd skojarzenie z chórami gospel w kościołach i krzyczącymi głośno Amen wiernymi. Ewentualnie z fajnym filmem, który widziałam dawno temu o córce pastora, która uciekła z muzykiem.
U Deeshy Philyaw nie ma szczęśliwych historii, kobietom wiara często nie pomaga osiągnąć radości, a raczej ogranicza jej możliwość. Mamy lesbijkę, której matka się wstydzi, nieślubne córki czy kochankę pastora.
Moim ulubionym opowiadaniem, które wciągnęło mnie w swój świat najbardziej jest "Ciasto z brzoskwiniami". Jednak każde z nich daje do myślenia i przede wszystkim daje poznać obraz świata innego niż nasz, a jednak podobnego.

"Sekretne życie pobożnych kobiet" to krótki zbiór opowiadań, jak wskazuje tytuł, o kobietach. A dokładniej o czarnych kobietach żyjących w chrześcijańskich społecznościach.
Tu nasuwało mi się dotąd skojarzenie z chórami gospel w kościołach i krzyczącymi głośno Amen wiernymi. Ewentualnie z fajnym filmem, który widziałam dawno temu o córce pastora, która uciekła z muzykiem.
U...

39/52/2023
„Sekretne życie pobożnych kobiet” („The Secret Lives of Church Ladies”) Deeshy Philyaw, przełożył Rafał Lisowski, Wydawnictwo Czarne 2023, ebook Legimi
1. Dlaczego?
Dobry tytuł.
2. I jak?
Dużo ostatnio czytałam takich opowiadań jakby realistycznych, ale z większymi lub mniejszymi elementami fantastycznymi. Mariana Enriquez, Patricia Highsmith, Dantiel W. Moniz, Italo Calvino, Samanta Schweblin. Raczej stop. Proza Philyaw jest stuprocentowo realistyczna i to cudownie odświeżające uczucie, kontakt z jej tekstami. A bohaterki to chyba bardziej panie swawolne, choć pobożność nie wyklucza ich „swawolności”. Na ogół same opowiadają nam swoje historie, historie swoich matek, córek, wnuczek, koleżanek. Łączy je poszukiwanie miłości i kolor skóry, czasem także niska pozycja społeczna. Jednak wiele spośród nich odniosło sukces – dzięki wykształceniu. To ono daje kobiecie możliwość dokonywania samodzielnych wyborów. Dzieli je – np. to, jak można rozumieć „grzech” i „czystość” (oczywiście w kontekście erotycznym). Na ogół wikłają się (albo celowo, ze świadomością tego, jakie trudności z tego wynikną) w różne, nie zawsze możliwe do zaakceptowania przez ludzi związki. Tak jest w opowiadaniu „Nie-Daniel” – opowiadaniu, w którym świetnie splatają się Eros i Tanatos.
Jedne (jak przyjaciółka Euli i narratorka pierwszego opowiadania) szukają szczęścia:
„Myślisz, że Bóg chce, żebyś ty albo jakakolwiek inna kobieta spędziła całe dekady bez czyjegoś dotyku? Całe swoje życie? (…) Bóg był kiedyś człowiekiem…” - nic, tylko zrobić z tego transparent albo najważniejsze hasło wyborcze. I jakieś szczęście, takie dostępne nam, może nie doskonałe, ale szczęście znajdują, bo nie boją się swojej zmysłowości. A Eula to cudowny przykład „dwójmyślenia”.
Kobiety z opowiadań Philyaw często są porzuconymi córkami, samotnymi matkami, są traktowane jak obiekty seksualne, są lesbijkami, kochankami żonatych mężczyzn (być kochanką pastora…),nieposłusznymi córkami. Szukają miłości, oparcia w innych, szukają szczęścia, seksu, pociechy. A to wszystko można znaleźć u innych kobiet albo u… fizyka. Ich matki uczą je jeszcze:
„(…) lepiej zajmować się sobą i ona też musi się tego nauczyć. Tak jest lepiej. (…) Im szybciej się nauczy, co jest możliwe, co nie, tym lepiej. A jak posmakuje tej słodyczy, to będzie tęsknić za nią tak, że kiedy dorośnie, zadowoli się byle ochłapem”. A one sięgają po więcej.
Jak kochać się z fizykiem? Jak kochać się? „Całą sobą, z drżeniem, żarliwie, bez lęku”.
Świetna książka, ciekawe bohaterki.
3. Dokąd mnie to prowadzi?
Popatrzmy na kobiety wychodzące z kościoła. Co tam się dzieje w ich głowach i sercach… Na pewno nie zmieści się w odwiedzanych przez nie świątyniach.

39/52/2023
„Sekretne życie pobożnych kobiet” („The Secret Lives of Church Ladies”) Deeshy Philyaw, przełożył Rafał Lisowski, Wydawnictwo Czarne 2023, ebook Legimi
1. Dlaczego?
Dobry tytuł.
2. I jak?
Dużo ostatnio czytałam takich opowiadań jakby realistycznych, ale z większymi lub mniejszymi elementami fantastycznymi. Mariana Enriquez, Patricia Highsmith, Dantiel W. Moniz,...