Tak się nie powinno robić, bo jestem dopiero na 100 stronie. Ale nie mogę się powstrzymać. Już jestem zła na autorkę (bardzo), czego w racjonalny sposób nie umiem wyjaśnić. Napisała książkę o Jimie, w której póki co… nie ma Jima. Nie ma też zapowiadanych intymnych wspomnień (nie liczyłam na seks opowieść). Judy pisze o sobie, tyle że ja nie chciałam czytać o Judy. Nie wiem, ile lat miała, gdy wydała te infantylne wspomnienia, ale podobne mogłabym napisać w jeden wieczór. Bo jako nastolatka też „kochałam” się w pewnym muzyku, też marzyłam że mnie „pokocha” tak, jak ja jego (druga połowa lat 90.). Tyle że o jakiej miłości tu mowa? To zauroczenie, znamienne dla młodziutkich kobiet. To marzenia, pragnienia. Dla mnie ta książka to wyobrażenia dziewczyny zza sceny (jak sama o sobie w którymś momencie napisała), zwykłej groupies. Piękni, zdolni i charyzmatyczni artyści (jakim niewątpliwie był Jim) mieli i mieć będą takich wiele. I niech każda teraz o tym napisze… W przeciwieństwie do Judy z moim „ukochanych” nie spałam. I tylko tyle nas chyba dzieli (musiałam pozostać przy autografach i wspólnych zdjęciach, które dziś bawią). Łączy nas natomiast niezrozumienie istoty miłości, utożsamianie jej z seksem. Wyolbrzymianie cielesności, krótkotrwałego zainteresowania, co niewątpliwie ma (!) związek z freudowskimi teoriami na temat dzieciństwa. Droga Pani Judy – z tej książki wynika, że była Pani jedną z wielu, zawsze pod ręką (bo to Pani zabiegała) i tak naprawdę nigdy Jim nie wpuścił Pani do swojego świata, mimo kilku zdawałoby się romantycznych sytuacji. Choć bardzo Pani tego pragnęła, nie była Pani nawet cieniem Pameli. Przykro mi.

Tak się nie powinno robić, bo jestem dopiero na 100 stronie. Ale nie mogę się powstrzymać. Już jestem zła na autorkę (bardzo), czego w racjonalny sposób nie umiem wyjaśnić. Napisała książkę o Jimie, w której póki co… nie ma Jima. Nie ma też zapowiadanych intymnych wspomnień (nie liczyłam na seks opowieść). Judy pisze o sobie, tyle że ja nie chciałam czytać o Judy. Nie wiem,...